Encykliką nazywa się list skierowany przez papieża do całego Kościoła rzymskokatolickiego bądź do jego części. Jan Paweł II w czasie swojego pontyfikatu napisał 14 encyklik:
1) „Redemptor hominis” (pol. Odkupiciel człowieka) – była to pierwsza encyklika Jana Pawła II. Została wydana 4 marca 1979 r. Papież zarysował w tym dokumencie główne linie swego pontyfikatu. Punktem wyjścia encykliki była pesymistyczna ocena ówczesnej rzeczywistości, punktem dojścia – wniosek o konieczności ewangelizacji świata. Jan Paweł II, rozważając tajemnicę Jezusa Chrystusa jako Odkupiciela, skoncentrował się na problematyce humanizmu i chrześcijańskiego wyzwolenia ludzkości. Ukazał odkupienie jako relację osobową pomiędzy Chrystusem a indywidualnym człowiekiem i tym samym podkreślił, że każdy powołany jest do wspólnoty z Bogiem. Ważnym elementem encykliki jest również zaznaczenie służebnej roli Kościoła wobec człowieka.
2) „Dives in misericordia” (pol. Bogaty w miłosierdzie) – została wydana 30 września 1980 r. Jest analizą Miłosierdzia Bożego jako przejawu miłości Stwórcy do każdej osoby ludzkiej. Papież przywołał w dokumencie przypowieść o synu marnotrawnym, aby ukazać, że gotowość Boga w przyjmowaniu grzeszników jest niewyczerpana, a ograniczyć może ją tylko upór człowieka i brak pokuty. Jan Paweł II przypomniał również, że szczytem objawienia się Bożego Miłosierdzia jest misterium paschalne Chrystusa. Encyklika została uznana za teologiczne pogłębienie kultu głoszonego przez św. s. Faustynę Kowalską.
3) „Laborem exercens” (pol. Wykonujący pracę) – encyklika została wydana 14 IX 1981 r. z okazji 90. rocznicy encykliki Rerum novarum ogłoszonej przez Leona XIII. Głównym tematem „Laborem exercens” jest praca ludzka, a dokładniej człowiek w kontekście pracy. Papież Jan Paweł II wyraźnie podkreślił w tym dokumencie, że praca powinna służyć rozwojowi człowieka i powinien on być jej podmiotem, a nie przedmiotem. Zwrócił uwagę na „pierwszeństwo pracy przed kapitałem” oraz wypowiedział się w sprawie „uprawnień ludzi pracy” .
4) „Slavorum Apostoli” (pol. Apostołowie Słowian) – encyklikę wydano 2 kwietnia 1985 r. w tysiącsetną rocznicę dzieła ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego. Została poświęcona nie tylko Apostołom Słowian, ale także działalności misyjnej Kościoła w ogóle. W dokumencie Jan Paweł II uznał świętych Cyryla i Metodego za wzór pracy misjonarskiej i protagonistów ekumenizmu. Przedstawił wizję Kościoła, obejmującego różne tradycje kulturowe z poszanowaniem ich odrębności: „Być chrześcijaninem w naszych czasach − oznacza być twórcą komunii w Kościele i w społeczeństwie”.
5) „Dominum et vivificantem” (pol. Pana i Ożywiciela) – encyklika o Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata została ogłoszona 18 maja 1986 r. Była ostatnią z cyklu 3 encyklik dogmatycznych poświęconych Trójcy Świętej (po Redemptor hominis i Dives in misericordia). Jednym z głównych tematów dokumentu jest działanie Ducha Świętego w procesie nawrócenia grzesznika.
6) „Redemptoris Mater” (pol. Matka Odkupiciela) – encyklika została wydana 25 marca 1987 r. Ojciec Święty ukazał w niej centralne miejsce i rolę Maryi w Kościele oraz wynikające z jej podwójnego związku z Chrystusem i Kościołem macierzyńskie pośrednictwo. W dokumencie Jan Paweł II podkreślił również na znaczącą rolę kobiety w Kościele katolickim.
7) „Sollicitudo rei socialis” (Troska o sprawy społeczne) – encyklika została wydana 30 grudnia 1987 r. na 20-lecie encykliki papieża Pawła VI „Populorum progressio”. Ojciec Święty w „Sollicitudo rei socialis” skoncentrował się na problemach społecznych czasów współczesnych i wskazał na
