Dzień po Uroczystości Wszystkich Świętych, 2 listopada, w Kościele rzymskokatolickim obchodzone jest Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, zwane także Dniem Zadusznym.
Historia Dnia Zadusznego sięga X w. – jego obchody zainicjował w 998 r. św. Odylon, opat klasztoru benedyktyńskiego w Cluny. Początkowo wprowadzany był on do kalendarza liturgicznego pojedynczych zakonów i diecezji, aż w końcu w XIII w. został przyjęty przez cały Kościół zachodni.
W Polsce tradycja Dnia Zadusznego, potocznie nazywanego Zaduszkami, ma swój początek w XII w., natomiast z końcem XV w. była znana w całym kraju.
Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych dotyczy przede wszystkim zmarłych pokutujących za grzechy w czyśćcu. Czyściec jest stanem ludzi, którzy umarli w łasce i przyjaźni z Bogiem, niemniej potrzebują jeszcze końcowego oczyszczenia, aby uzyskać świętość konieczną do uczestnictwa w Królestwie Bożym. Dogmat o jego istnieniu Kościół ogłosił na Soborze w Lyonie w 1274 r. , a następnie potwierdził i wyjaśnił na Soborze Trydenckim (1545-1563) w osobnym dekrecie.
Dogmat ten mówi nie tylko, że czyściec istnieje, ale także podkreśla, że ludzie żyjący mogą pomóc duszom w czyśćcu przebywającym, aby te dostały się do nieba. Stąd tak ważne są, szczególnie w Dniu Zadusznym, modlitwy za zmarłych oraz ofiarowywanie im odpustów. Te odpusty można uzyskać pod zwykłymi warunkami od 1 do 8 listopada za pobożne nawiedzenie cmentarza i równoczesne pomodlenie się za dusze czyścowe, chociażby tylko w myśli.
Ponieważ Dzień Zaduszny nie jest w naszym kraju dniem wolnym od pracy, to najczęściej Polacy odwiedzają groby swoich bliskich w Uroczystość Wszystkich Świętych.