Funkcją wykładniczą jest funkcja postaci f(x)=ax, przy czym a>0, a≠1.
Dla funkcji wykładniczej charakterystyczne jest to, że nie ma ona miejsc zerowych. Niezależnie jednak od tego jaki jest parametr a, do jej wykresu należy punkt (0,1), ponieważ \fora(a0=1).
Zbiór wartości funkcji wykładniczej stanowią liczby dodatnie, tj. D−1=(0,∞).
Funkcja wykładnicza jest różnowartościowa, monotoniczna, nieokresowa i ciągła w całej swojej dziedzinie.
Nie jest ani parzysta ani nieparzysta.
Funkcja wykładnicza jest ograniczona od dołu przez oś X nazywaną jej asymptotą poziomą. Od góry funkcjia jest nieograniczona.
Monotoniczność funkcji wykładniczej w zależności od parametru a przedstawia się następująco:
Gdy a>0 funkcja jest rosnąca,
Gdy a<0 funkcja jest malejąca.
Przykład:
Funkcje f(x)=2x i g(x)=3x są rosnące.
Funkcja h(x)=(12)x jest malejąca.
Zauważmy, że gdyby funkcję wykładniczą przekształcić dodając bądź odejmując od niej jakąś liczbę, wykres jej ulega przesunięciu w górę lub w dół. Wówczas funkcja może mieć miejsce zerowe. Określamy ja rozwiązując odpowiednie równanie wykładnicze.
Przykład:
Dla funkcji f(x)=3x i powstałej z jej przekształcenia funkcji g(x)=3x−2 mamy
3x−2=0
3x=2
log3x=log2
xlog3=log2, zatem
x=log2log3=log32
Przykład:
Innym możliwym przekształceniem wykresu funkcji wykładniczej jest przesunięcie wykresu w prawo/w lewo. W tym celu zmniejszamy lub zwiększamy argument funkcji o taką wartość, o jaką chcemy przesunąć wykres.
Niech zobrazują to funkcje f(x)=3x i g(x)=3x+2.
Zadanie:
Narysować wykres funkcji:
a) f(x)=2x+1,
b) f(x)=(12)x−1.
Odpowiedzi:
a)
b)