Sonet V - (O nietrwałej miłości rzeczy świata tego) - treść wiersza

I nie miłować ciężko, i miłować 
Nędzna pociecha, gdy żądzą zwiedzione
Myśli cukrują nazbyt rzeczy one, 
Które i mienić, i muszą się psować.

Komu tak będzie dostatkiem smakować 
Złoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzone
Piękne oblicze, by tym nasycone 
I mógł mieć serce, i trwóg się warować?

Miłość jest własny bieg bycia naszego, 
Ale z żywiołów utworzone ciało
To chwaląc, co zna początku równego,
Zawodzi duszę, której wszystko mało,

Gdy Ciebie, wiecznej i prawej piękności 
Samej nie widzi, celu swej miłości.