Rzeźba klasycystyczna - cechy, przykłady dzieł i przedstawiciele

Rzeźba klasycystyczna rozwijała się pod wpływem antycznych ideałów piękna. Odkrycia archeologiczne dostarczały kolejnych dowodów na doskonałość starożytnych twórców. Naśladując Greków i Rzymian, rzeźbiarze klasycystyczni dążyli do idealnej harmonii, oddania proporcji i jak najwierniejszego naśladowania rzeczywistości. Zachwyt budziło ludzkie ciało i elementy natury.

Rzeźba klasycystyczna jest raczej statyczna, spokojna i zamknięta. Posługiwano się miękką i płynną linią. Dużym powodzeniem cieszyły się sceny mitologiczne i alegoryczne, ale też popiersia i monumentalne, wieloelementowe kompozycje figuralne.

Często portretowano współczesne postacie, ubierając je w antyczne szaty nadające im dostojeństwa (np. Antonio Canova przedstawił Henryka Lubomirskiego jako Amora, a Napoleona jako Apolla). Podobizny te często znacznie odbiegały od pierwowzoru, bowiem ważniejsze było ukazanie twarzy szlachetnej, pięknej i dostojnej. Twarze wykute w kamieniu pozbawione były najczęściej emocjonalnego wyrazu, wyrażały tylko powagę.

Przedstawiciele rzeźby klasycystycznej

Antonio Canova – autor przede wszystkim posągów i grup mitologicznych („Dedal i Ikar”, „Trzy Gracje”, „Perseusz”);

Bertel Thorvaldsen – również często sięgał do tematyki mitologicznej, a także historycznej i religijnej. Do jego dzieł należą m.in.: pomniki Kopernika i Józefa Poniatowskiego;

Antoine Houdon – zasłynął głównie jako portrecista, choć i on chętnie przedstawiał postacie mitologiczne;

Andrzej Le Brun – autor dekoracji Zamku Królewskiego i Łazienek;

Jakub Tatarkiewicz – artysta, który stworzył popiersie Fryderyka Chopina;

Johann Gottfried Schadow – nadworny rzeźbiarz niemiecki, autor kwadrygi na Bramie Brandenburskiej.

Antonio Canova, Posąg boksera Damoxenosa (ok. 1800)