 |
| Panteon w Paryżu/ Jean-Christophe Benoist (31 V 2009) |
Sztuka klasycystyczna wzorowała się na osiągnięciach starożytnych Greków i Rzymian. Nie inaczej było w architekturze tego okresu. Styl klasycystyczny w architekturze rozwiał się intensywnie od połowy XVIII wieku w opozycji do przepychu i bogatego zdobnictwa baroku i rokoka.
Pierwsze przejawy kryzysu baroku i rokoka można zaobserwować już na początku wieku na Wyspach Brytyjskich, gdzie barok nigdy nie był szczególnie rozpowszechniony i nie przejawiał się w takim przepychu jak na kontynencie. Nawiązania do antycznej prostoty, harmonii i proporcji widoczne są też w powstałych na początku wieku: skrzydle Luwru zaprojektowanym przez Claude`a Perraulta, berlińskich pałacach czy fasadzie bazyliki św. Jana w Rzymie autorstwa Alessandro Galilei.
Ważnym dziełem dla rozwoju architektury klasycystycznej była praca Joachima Winckelmanna pt. „Myśli o naśladowaniu dzieł greckich w malarstwie i rzeźbie”. Było to obszerne opracowanie na temat rozwoju i cech sztuki starożytnej. Autor wskazał na najbardziej istotne wyznaczniki piękna m.in. „szlachetną prostotę” i „spokojną wielkość”. W 1756 roku Giovanni Battista Piranesi przedstawił swoje szkice starorzymskich budowli. W ślad za nim poszli Stuart i
