Geneza
Miejsce to opowiadanie wchodzące w skład tomu Andrzeja Stasiuka pt. Opowieści galicyjskie, który ukazał się w 1995 roku. Wybrane utwory były wcześniej publikowane na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Tom jest owocem zainteresowania Stasiuka życiem ludzi na terenie Beskidu Niskiego. Chodziło mu przede wszystkim o umiejętność przystosowania się do rzeczywistości po upadku Związku Radzieckiego.
Tematyka
W omawianym opowiadaniu pisarz przedstawił proces zapominania miejsc kultu ważnych dla ludzi starszego pokolenia, tych którzy żyją w Polsce i za wschodnią granicą. Podobnie jak w pozostałych utworach w tomie, Miejsce oparte zostało na motywie przemijania, rozpadu świata wartości, odchodzenia w niepamięć tego, co w przeszłości było ważne.
Tytuł
Tytułowe miejsce jest przestrzenią nie do uchwycenia, ulotną. Nie istnieje fizycznie, ale jedynie mentalnie – w świadomości człowieka. Często takie miejsce istnieje tylko we wspomnieniach, a fizycznie istniało dawniej. W opowiadaniu takim przykładem jest cerkiew, pojawiąjąca się we wspominkach mieszkańców wsi. Jeśli owo miejsce ma rację bytu tylko w wyobraźni, oznacza to, że można je dowolnie modyfikować, poszerzać, zawężać i zmieniać jego położenie i przeznaczenie.
Czas akcji
Stasiuk wprowadził do opowiadania rozwiązanie niekonwencjonalne – znajdujemy opisy współczesnego miejsca, w którym podmiot mówiący się znajduje, a jednocześnie zachowane wspomnienia o jego dawnym wyglądzie oraz własne domysły mówiącego. To powoduje, że przenika się narracja przeszłości z teraźniejszością. Ośrodkiem rozważań na temat miejsca jest cerkiew – w tekście nie podany zostaje ani czas jej powstania, ani o okolicznościach – można zatem orzec, że owo miejsce znajduje się poza czasem i przestrzenią dostępną mówiącemu. W pewnym sensie jest legendarne.
Problematyka
Jednym z tematów, na którym opiera się opowiadania Andrzeja Stasiuka jest proces przemijania i śmierci. Na początku autor wysuwa stwierdzenie, że rozpadająca się, zanikająca cerkiew jest znakiem degradacji, dowodem, że nietrwałość odnosi triumf. Potem natomiast dostrzega, że paradoksalnie nadaje to budowli wartość, znak czasu jakim jest powolne odchodzenie konstytuuje jej tożsamość, a więc posiada wartość pozytywną. To dość nowatorskie spojrzenie na kwestię przemijania w kontekście wcześniejszych, choćby barokowych ujęć.
W tekście mamy wielokrotnie do czynienia z personifikacją przedmiotów nieożywionych, są to składniki świata przyrody. Stasiu dokonuje tego by podkreślić jak bardzo przyroda potrafi być tajemnicza i nieprzewidywalna. Zwraca również uwagę na fakt, że człowiek może z nią harmonijnie współistnieć.
Jeszcze jednym ważnym tematem w opowiadaniu Miejsce jest rozpad wspólnoty łemkowskiej czyli mieszkańców Beskidu Niskiego. Jako odrębna wspólnota etniczna Łemkowie żyli pomiędzy Polakami i Słowakami, natomiast w latach późniejszych władze sowieckie usiłowały wcielać ich w inne narodowości, np. Ukraińców. W wyniku takiego terroru wielu z nich wyjechało ze swojej ojczyzny, niektórzy zostali wysiedleni. Po latach powrócili na ziemię swoich przodków, ale odnalezienie się w nowej rzeczywistości okazało się jednak trudne. W opowiadaniu losy świątyni splatają się z losami Łemków – w końcu to oni byli jej budowniczymi.