Bohaterami książki Irit Amiel są tzw. ludzie skazani na ocalenie, czyli tacy, którzy mają ogromny bagaż przykrych doświadczeń związanych z Holocaustem, ale nie chcą lub nie mogą o tym mówić. Autorka usiłuje wyrazić milczenie tych ludzi. W sposób zwięzły, ale jednocześnie uczciwy i szczery opowiada losy ocalałych lecz „osmalonych”, ponieważ doświadczeń obozowych ci ludzi nigdy nie zapomną, choć zyskali drugie życie. Historie bohaterów „Osmalonych” zostawia ślad i inspirację do rozważań na temat życia i śmierci.
Bohaterowie w opowiadaniach Irit Amiel osmaleni zbrodniami, których na nich dokonano. Na nich, na ich bliskich, na ich społeczności, z którą się identyfikowali. Tego osmalenia nie da się usunąć żadnymi sposobami. Tym sposobem autorka stworzyła metaforę, oznaczającą tych, którzy uszli z życiem przez zagładą, ale dalej pozostają jej ofiarami.
Każdy z kolejnych rozdziałów książki w większości w tytule zawiera imię dawnego przyjaciela lubobozowego towarzysza autorki. Irit wspomina zatem Lilkę, która popełniła samobójstwo, Długiego i Daniela, z którymi utrzymywała kontakt długo po zakończeniu wojny, Klarę, która porzuciła własną rodzinę nie umiejąc poradzić sobie z rzeczywistością czy Batię, która zmarła w szpitalu dla narkomanów.