Kartka z pamiętnika
Akcja książki rozpoczyna się od wspomnienia z 1942 roku, kiedy bohaterka razem z ojcem opuszczają dom i uciekają. Narratorka była wówczas małą 11-letnią dziewczynką, razem z ojcem unikają ostrzelania przez nieznanego Ukraińca i ukrywają się za żydowskim szpitalem. Dziewczynka została oddana przez ojca jakiemuś nieznanemu mężczyźnie po drugiej stronie grubego muru. Była to akcja ucieczki z getta.
Linka
W następnym rozdziale narratorka wspomina o 18-letniej dziewczynie Lince, która popełniła samobójstwo w jednym z obozów dla uchodźców w Niemczech, w którym przebywała narratorka. Opisuje pogrzeb Linki i smutne nastroje zebranych. Dziewczyna dużo miejsca poświęca myślom o tym jakie mogłoby być życie jej koleżanki. Z perspektywy czasu, po kilkudziesięciu latach autorka (Irit Amiel) wspomina, że wówczas podziwiała Linkę w jej odwadze, w wyborze śmierci w tak trudnym i bolesnym czasie. Dziś jednak rozumie, że większą odwagą było wybranie życia.
Długi
Autorka otrzymała ostatnio list od Rafała, a niedawno zobaczyła w gazecie jego nekrolog. Postanowiła opisać jej relację z nim. Poznała go w 1945 roku w obozie w Landsbergu. Zakochała się w nim (ona 14-latka i on 21-latek).W latach po wojnie rzadko rozmawiali o wojennych przeżyciach. Raczej mówili o przyszłości, o literaturze. W ich towarzystwie raczej nie myślało się i głośno nie mówiło o doświadczeniach obozowych. Ich drogi rozeszły się, a po kilku latach znów się spotkali – wtedy mogli rozmawiać o dawnych wspólnych czasach (ojciec wypchnął Rafała w pociągu jadącego do obozu śmierci i kazał uciekać do lasu). Rafał pomagał w gospodarstwie niemieckiego wieśniaka. Po wojnie chciał odszukać swoją rodzinę, ale nikt z obozów nie wrócił. Mężczyzna wyjechał do Palestyny, spotkał ocalonych Żydów. Razem z Imit utrzymywali luźny kontakt przez wiele lat. Kiedyś w 1988 roku spotkali się podczas wycieczki do Chin. Opowiedział jej wówczas historię, jak to wieśniak Hans poprosił go, aby spłodził dla jego i jego żony Hilde dziecko – mężczyzna był bowiem bezpłodny. Spłodzony syn jednak zginał. Rafał popełnił samobójstwo.
Klara
Irit otrzymała pozdrowienia z Indii od swojej dawnej towarzyszki obozowej Klary. Miały nawet zginąć podczas tego samego rozstrzeliwania. Jeszcze przed akcją w getcie razem chodziły do szkoły. Autorka opisuje charakter Klary. Po przeżyciach obozowych długo chorowała, zaopiekowali się nią obcy ludzie, w końcu trafiła do sierocińca w klasztorze, Tak ocalała. Po wojnie jakaś kobieta przyjechała po nią by zabrać dziewczynę do Palestyny, ponieważ jest Żydówką, czego Klara zupełnie nie pamiętała. Wszystkie ocalone żydowskie dzieci miały pomagać budować Żydowskie Państwo na nowo. Nie umiała jednak żyć normalnie. Poświęciła się buddyzmowi i zaczęła się nawet kształcić w tym kierunku.
Palestyńczyk
Jest to opowieść o Palestyńczyku, którego Irit poznała w obozie dipisów w Niemczech w 1946 roku. Wspólnie uciekali z Europy do Palestyny, przeprawiając się przez Alpy. Po przyjeździe do kraju brał udział w wojnie wyzwoleńczej, gdzie cudem uszedł z życiem. Założył rodzinę, miał dzieci. Tak naprawdę pochodził z Siemiatycz, które odwiedził po wielu latach. Pisał do Irit, że to już nie to samo miejsce. Zginał w zamachu – jechał autobusem do Jerozolimy, który został zrzucony w przepaść przez arabskiego terrorystę.
Batia
W rozdziale tym znajdziemy opowieść o zakochanej parze, jadącej pociągiem do obozu zagłady. Aron i Basia – Batia mieszkali razem w Izraelu w mieście Akko. Mieli kilkoro dzieci. Batia wspaniale zajmowała się domem i rodziną, ale z czasem znużyła ją szara codzienność. Po uczestnictwie w medytacji porzuciła męża i dzieci i poświęca się wyznawaniu Hari Kriszny. Któregoś dnia Aron otrzymał telegram informujący o śmierci jego żony w amsterdamskich szpitalu dla ubogich narkomanów.
Daniel
Ten mężczyzna opuścił obóz w 1945 roku – postanowił rozpocząć całkiem nowe życie nie szukając śladów swojej przeszłości. Nie chciał mieć rodziny i żadnych zobowiązań. Posiadał dwa paszporty (amerykański i izraelski), czuł się milionerem. Posiadał dwa handlowe statki, które dla niego zarabiały. Któregoś dnia postanowił odwiedzić rodzinne miasteczko. Odnalazł swój dawny dom w biednej mieścinie, która bez problemu mógłby odnowić. Zaczął wspominać i przyszło mu do głowy, że gdyby nie wojna to pewnie zostałby w tym miasteczku i pracował jako szewc jak jego ojciec. Ta myśl przepełniła go żałością.
Ziwa
Była to dziewczyna, sierota, która została porzucona w koszu a bieliznę podczas okupacji. Przez całe życie marzyła o swojej matce. Ktoś ją przygarnął i schronił przed Niemcami. Została oddana zakonnicom z pobliskiego klasztoru. Tak rosła Zosia, a potem Ziwa (z hebrajskiego). Podczas wojny przebywała w różnych żydowskich sierocińcach. Z Irit spotkały się na kursie uniwersyteckim. Ziwa była wykładowczynią i mówiła o roli sieroty w literaturze światowej. Zrobiła na autorce ogromne wrażenie. Nawiązały ze sobą kontakt – zbliżyły ich wspólne doświadczenia z dzieciństwa. Opowiadały sobie wzajemnie o swojej historii. Ziwa razem z mężem wyjechali do Stanów Zjednoczonych w latach 80, ale Irit śledziła jej naukowe losy.
Ziwa zakończyła życie tragicznie, jako bezdomna przez zamarznięcie.
Monogram
Bohaterką kolejnej historii jest Elżunia, 10-letnia dziewczynka, ocalała z obozu. Widzimy ja w okresie dzieciństwa, mieszkającą u ludzi, którzy ja przygarnęli i potem po 45 latach gdy wspominą swoje życie.
Wybrana
Bronia, jest przybrana córką mecenasa Władysława i jego żony Grety. Zabrali ja z jednego z polskich sierocińców. Ponoć Janusz Korczak miał pomagać im w wyborze dziecka. Małżeństwo wychowuję córeczkę przykładnie, żyje na wysokim poziomie. Uczęszcza na lekcje muzyki jak każda dziewczynka z dobrego domu. Przed akcją w wielkim getcie Bronia znika (ponoć jej rodzicom udało się załatwić jej odpowiednie dokumenty i wysłać do rodziny w Poznaniu). Małżeństwo zaś zostało rozstrzelane. W Poznaniu na Bronię uwagę zwraca jeden z esesmanów namawiając by wzięła udział w badaniu rasy. Po zbadaniu komisja orzeka, że dziewczyna reprezentuje czystą rasę nordycką i wysyła ją do Monachium do domu parzenia się (były to miejsca, w których zamykano kobiety aryjskie, które były zapładnianie przez esesmanów odpowiednią spermą). Co się dalej dzieje z bohaterką nie wiadomo. Za jakiś czas znowu się pojawia, tym razem jako Bruria i nikomu nie opowiada o swojej przeszłości. Nawet mężowi. Nie będzie jednak mogła dłużej żyć z tymi wspomnieniami. Ostatecznie zadusi się gazem spalinowym.
Naznaczeni
Ten rozdział ma formę listów wymienianych między ludźmi, który wspólnie cierpieli i wspólnie ocaleli.
Lucynka
Autorka wspomina swoje częste wyprawy na cmentarz. Odwiedza groby swoich współtowarzyszy z dawnych lat. Przypomina sobie jedną zapomnianą dziewczynkę imieniem Lucynka Lampel, koleżanję z dzieciństwa. Dziewczyna po raz pierwszy pokazała Irit czym są kondomy i na czym polega stosunek płciowy między mężczyzną a kobietą.
Pożegnanie mojej martwej klasy
Autorka wspomina swoich dawnych szkolnych kolegów. Snuje refleksję o tym jak bardzo się zmienili, jak bardzo pragną zapomnieć o swojej przeszłości i dostosować się do czasów współczesnych.