Kartka z pamiętnika
Akcja książki rozpoczyna się od wspomnienia z 1942 roku, kiedy bohaterka razem z ojcem opuszczają dom i uciekają. Narratorka była wówczas małą 11-letnią dziewczynką, razem z ojcem unikają ostrzelania przez nieznanego Ukraińca i ukrywają się za żydowskim szpitalem. Dziewczynka została oddana przez ojca jakiemuś nieznanemu mężczyźnie po drugiej stronie grubego muru. Była to akcja ucieczki z getta.
Linka
W następnym rozdziale narratorka wspomina o 18-letniej dziewczynie Lince, która popełniła samobójstwo w jednym z obozów dla uchodźców w Niemczech, w którym przebywała narratorka. Opisuje pogrzeb Linki i smutne nastroje zebranych. Dziewczyna dużo miejsca poświęca myślom o tym jakie mogłoby być życie jej koleżanki. Z perspektywy czasu, po kilkudziesięciu latach autorka (Irit Amiel) wspomina, że wówczas podziwiała Linkę w jej odwadze, w wyborze śmierci w tak trudnym i bolesnym czasie. Dziś jednak rozumie, że większą odwagą było wybranie życia.
Długi
Autorka otrzymała ostatnio list od Rafała, a niedawno zobaczyła w gazecie jego nekrolog. Postanowiła opisać jej relację z nim. Poznała go w 1945 roku w obozie w Landsbergu. Zakochała się w nim (ona 14-latka i on 21-latek).W latach po wojnie rzadko rozmawiali o wojennych przeżyciach. Raczej mówili o przyszłości, o literaturze. W ich towarzystwie raczej nie myślało się i głośno nie mówiło o doświadczeniach obozowych. Ich drogi rozeszły się, a po kilku latach znów się spotkali – wtedy mogli rozmawiać o dawnych wspólnych czasach (ojciec wypchnął Rafała w pociągu jadącego do obozu śmierci i kazał uciekać do lasu). Rafał pomagał w gospodarstwie niemieckiego wieśniaka. Po wojnie chciał odszukać swoją rodzinę, ale nikt z obozów nie wrócił. Mężczyzna wyjechał do Palestyny, spotkał ocalonych Żydów. Razem z Imit utrzymywali luźny kontakt przez wiele lat. Kiedyś w 1988 roku spotkali się podczas wycieczki do Chin. Opowiedział jej wówczas historię, jak to wieśniak Hans poprosił go, aby spłodził dla jego i jego żony Hilde dziecko – mężczyzna był bowiem bezpłodny. Spłodzony syn jednak zginał. Rafał popełnił samobójstwo.
Klara
Irit otrzymała pozdrowienia z Indii od swojej dawnej towarzyszki obozowej Klary. Miały nawet zginąć podczas tego samego rozstrzeliwania. Jeszcze przed akcją w getcie razem chodziły do szkoły. Autorka opisuje charakter Klary. Po przeżyciach obozowych długo chorowała, zaopiekowali się nią obcy ludzie, w końcu trafiła do sierocińca w klasztorze, Tak ocalała. Po wojnie jakaś kobieta przyjechała po nią by zabrać dziewczynę do Palestyny, ponieważ jest Żydówką, czego Klara zupełnie nie pamiętała. Wszystkie ocalone żydowskie dzieci miały pomagać budować Żydowskie Państwo na nowo. Nie umiała jednak żyć normalnie. Poświęciła się buddyzmowi i zaczęła się nawet kształcić w tym kierunku.
Palestyńczyk
Jest to opowieść o Palestyńczyku, którego Irit poznała w obozie dipisów w Niemczech w 1946 roku. Wspólnie uciekali z Europy do Palestyny, przeprawiając się przez Alpy. Po przyjeździe do kraju brał udział w wojnie wyzwoleńczej, gdzie cudem uszedł z życiem. Założył rodzinę, miał dzieci. Tak naprawdę pochodził z Siemiatycz, które odwiedził po wielu latach. Pisał do Irit, że to już nie to samo miejsce. Zginał w zamachu – jechał autobusem do Jerozolimy, który został zrzucony w przepaść przez arabskiego terrorystę.
Batia
W rozdziale tym znajdziemy opowieść o zakochanej parze, jadącej pociągiem do obozu zagłady. Aron i Basia – Batia mieszkali razem w Izraelu w mieście Akko. Mieli kilkoro dzieci. Batia wspaniale zajmowała się domem i rodziną, ale z czasem znużyła ją szara codzienność. Po uczestnictwie w medytacji
