Zbiór opowiadań Irit Amiel porusza znany w literaturze wątek Zagłady (Holocaustu), choć przedstawia go w sposób całkiem oryginalny. Problem piętna, jakie odciśnięto na ofiarach obozów zagłady jawi się tutaj jako główny obiekt zainteresowania, a nie jako zagadnienie towarzyszące.
Autorka porusza problem niemożności wyzwolenia się z więzów przeszłości, ponieważ tak silnie wpłynęły na życie i postawę „tych, którzy ocaleli”. Zbyt bolesne i dramatyczne przeżycia zmuszają świadków historii do milczenia, które Irit Amiel próbuje przerwać, a ich wspomnienia wyrazić w krótkich i treściwych opowiadaniach.
Z jednej strony w zbiorze widzimy Żydów na zawsze okaleczonych przeszłością. Przeżyli i starają się żyć dalej tak, jakby obozowej rzeczywistości nigdy nie było, ponieważ gdy tylko dopuści się przeszłość do głosu – piekło tych dni powraca jak żywe. Jednak Irit Amiel do sposobu swojego pisania wprowadza wiele spokoju i opanowania. Jej narracja znajduje się jakby poza granicą niebezpieczeństwa powrotu trudnych wspomnień i koszmarów. Pozwala opowiedzieć minione życie swoich bohaterów jako zamierzchłą przeszłość z opanowaniem, choć nie bez goryczy.