Dyrektor stacji centralnej
Człowiek o pospolitym wyglądzie i chłodnym spojrzeniu. Piastował wysokie stanowisko, choć nie miał do tego predyspozycji:
(…) Ów dyrektor był to zwykły sobie kupiec pracujący w tych okolicach od czasu swej młodości - nic ponadto. Słuchano go, ale nie wzbudzał ani przywiązania, ani trwogi, ani nawet szacunku. Wzbudzał niepokój (…) Nie miał zmysłu organizacyjnego ani inicjatywy, ani nawet zamiłowania do ładu. Wychodziło to na jaw w takich rzeczach jak na przykład opłakany stan stacji. Nie był wykształcony, nie był inteligentny (…).
Prowadził nieuczciwe interesy, dorabiając poza spółką. O Kurtzu wyrażał się bardzo pochlebnie, do przesady go wychwalając, choć w rzeczywistości życzył mu jak najgorzej – widział w nim przede wszystkim konkurenta. Na śmierć przeciwnika patrzył z nieukrywaną satysfakcją.
Rosjanin
Młody człowiek pracujący w stacji Kurtza. Jego wygląd budzi sympatię:
(…) Miał na sobie ubranie z jakiegoś materiału, prawdopodobnie z brązowego płótna, które całe było pokryte łatami, jasnymi łatami, niebieskimi, czerwonymi i żółtymi - łaty na plecach, łaty na przodzie; łaty na łokciach, na kolanach; barwna lamówka u kurtki, szkarłatna naszywka u końca spodni; w blasku słońca wyglądał w tym niezmiernie wesoło, a przy tym dziwnie schludnie, gdyż było widać, jak pięknie te wszystkie łaty są zrobione. Chłopięca twarz bez zarostu o bardzo jasnej cerze, rysy bynajmniej nie wybitne, łuszczący się nos, małe niebieskie oczka; a na tej szczerej fizjonomii śmiech i posępność goniące się nawzajem jak blaski i cienie po równinie zamiatanej przez wicher (…) Twarz jego była podobna do jesiennego nieba, chmurna i rozjaśniona na przemian (…).
Młody i naiwny żeglarz uległ czarowi roztaczanemu przez Kurtz. Opiekował się nim z oddaniem, nie zrażał go brak wdzięczności ani nawet groźba śmierci. Marlow patrzy na niego z pobłażaniem – docenia szczerą duszę mężczyzny, dziwiąc się jednocześnie jego głupocie i zaślepieniu.
Księgowy
Człowiek bardzo elegancki, co zwracało uwagę w tropikalnym klimacie:
(…) Zobaczyłem wysoki, nakrochmalony kołnierzyk, białe mankiety, lekką alpakową kurtkę, śnieżne spodnie, jasny krawat i lakierki. Kapelusza nie miał. Włosy jego były rozdzielone, wyczesane i wypomadowane, a w dużej białej ręce niósł parasol z zieloną podszewką. Był zdumiewający; za jego uchem tkwiło pióro (…).
Tę nieskazitelność ubioru można odczytywać jako symbol europejskiej mentalności. Nienagannie ubrany pracownik spółki skarży się, że jęki chorego agenta przeszkadzają mu w pracy. Dla niego praca i zysk to najwyższe wartości.
Podobnie postępowanie białych ludzi w Afryce ocenia Marlow – pod powierzchnią wzniosłych idei, nienagannego i skrojonego na miarę „płaszczyka”, kryje się żądza zysku.
Fabrykant cegły
Uważany za szpiega dyrektora ze względu na okazywaną innym wyższość oraz fakt, że nie wyprodukował żadnej cegły. Dość nieporadny w swych szpiegowskich poczynaniach.
Tzw. Pielgrzymi
Nazwani tak przez Marlowa pracownicy Stacji Centralnej, około 20 osób:
(…) Jedynym ich szczerym uczuciem było pragnienie, aby się dostać na handlową placówkę, gdzie by można dobrać się do kości słoniowej i zarabiać na prowizjach. Intrygowali i spotwarzali się, i nienawidzili wzajemnie tylko z tego powodu, ale w gruncie rzeczy nie umieli skutecznie nawet kiwnąć palcem (…).
Ludzie kierowani jedynie żądzą zysku, bezlitośni dla tubylców, którymi jawnie pogardzali.
Ludożercy
Tubylcy wcieleni do załogi parowca. Marlowe docenia ich siłę, pracowitość i dumę, ale dziwi się uległości wobec białego człowieka. Mając zdecydowaną przewagę, nie ośmielili się podnieść na nich ręki, choć byli głodni i zmuszani do ciężkiej pracy:
(…) Powściągliwość! Mógłbym się równie dobrze spodziewać powściągliwości od hieny żerującej wśród trupów na pobojowisku. Ale oto był przede mną ów fakt - jaskrawy, oczywisty jak piana na głębiach morza - tajemnica większa, gdy się nad nią zastanawiałem, niż dziwny, niepojęty ton rozpaczliwego żalu dźwięczący w tej dzikiej wrzawie, którą minęliśmy na brzegu, za ślepą bielą mgły (…).
Sternik
Atletyczny Murzyn, członek załogi parowca:
(…) był o sobie bardzo wysokiego mniemania. Nigdy nie zdarzyło mi się spotkać równie niepoczytalnego durnia. Póki się przy nim stało, sterował z niezmąconą dumą, ale z chwilą gdy się go traciło z oczu, poddawał się natychmiast panicznemu strachowi i w przeciągu minuty parowiec-kaleka brał górę nad sternikiem (…).
Zginął podczas ataku tubylców, ponieważ nie potrafił zachować zimnej krwi.
Kochanka Kurtza
Afrykańska młoda kobieta, bardzo piękna, silna i władcza. Uosobienie tajemniczych mocy natury:
(…) Była dzika i przepyszna, płomiennooka i wspaniała; jej powolne posuwanie się naprzód miało w sobie coś złowieszczego. A wśród ciszy, która spadła nagle na całą tę smutną krainę, olbrzymi obszar puszczy, cały ogrom płodnego i tajemniczego życia zdawał się patrzeć na nią, zadumany, jakby patrzył na wizerunek swojej własnej, mrocznej i namiętnej duszy (…).
Zakochana w Kurtzu, była o niego zazdrosna i nie mogła pogodzić się z jego odejściem.
Narzeczona Kurtza
W przeciwieństwie do kochanki Kurtza – była raczej łagodna i uległa. Idealizowała postać ukochanego, wiernie czekała na jego powrót, opiekując się jego matką. Poddała się czarowi słów mężczyzny, tak bardzo wierzyła w jego wielkość i nieskazitelność, że nawet gardzący kłamstwem Marlow nie potrafił wyjawić jej okrutnej prawdy. Bohater odwiedza ją po ponad roku od śmierci Kurtza – kobieta nadal jest w żałobie. Ne mogła pogodzić się ze stratą ukochanego.