 |
| Platon. Fragment „Szkoły Ateńskiej” Santiego |
Biografia
Platon to obok Arystotelesa najważniejsza postać klasycznego okresu greckiej filozofii. Żył on w latach 427 – 347 p. n. e. „Platon” to przydomek nadany filozofowi ze względu na jego szczególnie rozrośnięte barki. Platon cenił sobie dbałość o kondycję fizyczną i niejednokrotnie brał udział w igrzyskach. Pochodził z rodziny arystokratycznej i otrzymał staranne wykształcenie. Zajmował się malarstwem, poezją i muzyką. Największym mistrzem Platona był Sokrates, który jest ulubioną postacią jego filozoficznych dialogów. Po śmierci Sokratesa filozof przez dwanaście lat podróżował, był między innymi w Egipcie i w Italii. Po powrocie zaś założył w Atenach słynną Akademię (nazwa szkoły pochodzi od miejsca, w którym się mieściła, gaju Akademosa).
Zajmował się głównie nauczaniem, ale angażował się również w życie polityczne. Platon nie miał jednak szczęścia do polityki. Wprawdzie kilkakrotnie próbował wpływać na sprawy Syrakuz, był nawet doradcą Dionizjosa Młodszego, ale zakończył swoją działalność, kiedy wybuchła tam wojna domowa. Filozof zmarł w wieku 80 lat, w dniu swoich urodzin, które przypadały na święto Apolla, dlatego przez pewien czas po śmierci oddawano mu niemal boską cześć.
Twórczość
Ulubioną formą Platona był dialog filozoficzny, w którym rozważał on konkretne zagadnienie. Gatunek ten odzwierciedla stosunek filozofa do prawdy. Nie jest to bowiem coś, co zostaje podane do wierzenia, ale rodzi się między ludźmi, w drodze dyskusji. Ponadto forma dialogu czyni filozoficzne rozważania bardziej przystępnymi ze względu na używanie języka mówionego. Sam Platon nie wypowiada się nigdy bezpośrednio, a swoje poglądy wkłada najczęściej w usta Sokratesa.
Dzieła Platona mają nie tylko wartość naukową, ale również artystyczną. Filozof pozostawił po sobie 35 dialogów i zbiór listów. Najważniejsze utwory to „Obrona Sokratesa”, „Gorgiasz”, „Fajdros”, „Uczta”, „Fedon” i „Państwo”.