Właścicielka kamienicy. Wygląda dość niechlujnie. Jej twarz jest tłusta i nalana, co wskazuje na to, że żyje w dostatku. Chodzi po domu w szlafroku, jej strój jest niedbały i nie do końca czysty. W pierwszej scenie ukazuje się w papilotach i w naddartej nieco na brzuchu, krótkiej, włóczkowej halce. Od rana gdera na wszystkich. Źle traktuje służbę.
Wymawia mieszkanie lokatorce, która chciała się otruć po tym, jak się dowiedziała, że mąż zdradza ją z służącą. W oczach Dulskiej kobieta sprowadziła na dom skandal. Jednocześnie Dulska wynajmuje mieszkanie pewnej kobiecie lekkich obyczajów i bierze od niej wysoki czynsz, lecz się jej nie kłania, a pieniądze, które od niej pobiera, przeznacza na podatki.
Dulska nie chce, by syn wychodził do nocnych kawiarni i zadawał się z „kokotami”, bo psuje rodzinie reputację. W związku z tym przymyka oko na jego zainteresowanie służącą. Nie zgadza się, by Hanka opuściła swoją posadę – woli, by Zbyszko zajął się w domu służącą, niż obnosił wstyd po ludziach.
Dulska jest zwolenniczką „prania brudów w czterech ścianach”. Gdy Hanka zachodzi w ciążę, Dulska chce ją wyrzucić, a gdy Zbyszko w przypływie złości oświadcza, że ożeni się z służącą, Aniela jest załamana, ponieważ mezalians tego rodzaju grozi skandalem. Zamartwia się, co powie ludziom, gdy ktoś ją spyta, jak synowa nazywa się z domu. W końcu w obawie, by Hanka nie wystąpiła do sądu o alimenty, zgadza się wypłacić jej sporą sumę pieniędzy w zamian za milczenie i zrzeczenie się dalszych roszczeń. Jednocześnie, jadąc tramwajem z córką, każe jej się kurczyć, by móc kupić tańszy bilet.
Dulska wszelkie przejawy kulturalnej rozrywki uważa za niepotrzebny zbytek: nie chodzi do teatru, nie czyta gazet. Jest osobą bardzo skąpą.
Najważniejsze dla niej jest zdanie ludzi. Prezentuje postawę moralności na pokaz.
Jest kłótliwa, wszystkich krytykuje, wytykając im ich wady, jednocześnie stawiając siebie za przykład doskonałej pani domu i matki. Aniela Dulska jest typowym kołtunem.