W kwestiach polityki wewnętrznej król Polski Zygmunt I opierał się w dużej mierze na magnackim senacie. Do najbliższych współpracowników monarchy zaliczali się wówczas członkowie rodów – Tarnowskich, Szydłowieckich oraz Tomickich. Natomiast wśród szlachty władca nie cieszył się wielką popularnością, często przy tym nazywano go „senatorki król”.
W wyniku właśnie takiej sytuacji, doszło do próby rokoszu w roku 1537 pod Lwowem. Inicjatywa ta jednak była całkowicie nieudana, a przez samych magnatów wyszydzona jako wojna kokosza. Swoją mało chlubną nazwę wzięła od faktu, iż jednym jej wynikiem było wyjedzenie całego drobiu w okolicy obozu rokoszan.
Ta inicjatywa szlachty polskiej stanowiła pierwszy sejm rokoszowy. Szlachta już od dłuższego czasu wysuwała zmiany dotyczące przede wszystkim polityki dworu królewskiego – odnoszące się do archaicznych ustaleń polityki wewnętrznej państwa. Najistotniejsze kwestie odnosiły się do władzy sądowniczej oraz polityki administracyjnej.
Szlachtę polską raziła ponad to polityka ekonomiczna Bony Sforzy oraz łączenie poszczególnych urzędów i godności. Ostatnia z tych sytuacji łączyła się często z zaniedbywaniem obowiązków przez urzędników. Dodatkowo krytyce poddana został kwestia związana z następcą tronu – Zygmuntem Augustem.
W pierwszej kolejności chodziło o przeprowadzoną elekcje vivente rege – elekcja i koronacja dokonana za życia poprzedniego króla. Poza tym poddawano krytyce również fakt, iż syn monarchy jest wychowywany przez kobiety, jednocześnie będąc odsuwanym od spraw swojego kraju.
Zygmuntowi przedłożono 36 postulatów, które dotyczyły zaniechania skupu dóbr przez Bonę, uporządkowania skarbu, kodyfikacji praw, zwolnienia z ciężarów na rzecz Kościoła.
Ostatecznie – jak już było wspomniane, rokosz zakończył się kompromisem, głównie ze względu na brak stanowczej postawy pośród przywódców szlachty. Nie wzięto udziału w wyprawie wojennej monarchy – szlachta rozjechała się z powrotem do domów.
W końcowym efekcie rokosz nie przyniósł poważniejszych zmian. Jedynym co można by nazwać sukcesem szlachty było doprowadzenie do sejmików w Piotrkowie oraz Krakowie – Zygmunt Stary zagwarantował elekcyjność tronu polskiego.