Flawiusz Odoaker – były germański żołnierz, który w roku 476 n.e. został obwołany królem Italii. Jego panowanie jest powszechnie uznawane za koniec zachodniego cesarstwa rzymskiego.
Odoaker – Pochodzenie
Był prawdopodobnie synem księcia jednego z plemion germańskich Skirów. Ich plemię miało stanowić główny człon piechoty w armii zbudowanej przez Attyle, wodza Hunów. Odoaker był jeszcze w czasach młodości jednym z jego oficerów.
Jego dalsza kariera wojskowa była już związana z Rzymem. Należał do oddziału pretorian w cesarstwie zachodniorzymskim, musiał więc być jedną z bardziej zaufanych osób dowódcy, za którego ochronę odpowiadał. Następnie doszedł do jednego z najwyższych stopni wojskowych – magister militum, czyli głównodowodzący armii polowej cesarstwa.
W roku 476 n.e. dochodzi do przewrotu pałacowego, a Odoaker – stojący na czele spiskowców, zostaje obwołany królem 23 sierpnia tego samego roku. Ostatni cesarz zachodniorzymski Romulus Augustus zostaje zdetronizowany, a następnie wygnany do Castellum Lucullanum (dzisiejszy Neapol).
Odoaker – Lata panowania
Pierwszym krokiem samozwańczego króla, było odesłanie insygniów władzy cesarskiej cesarzowi wschodniorzymskiemu Zenonowi Izauryjczykowi, tym samym przekazując mu, że jest on zależny od woli władców wschodniorzymskich. W zamian zażądał dla siebie tytułu honorowego – patrycjusz, normalnie nadawanego wysokim i zasłużonym urzędnikom cesarskim.
Cesarz wschodniorzymski odesłał go z tą prośbą do byłego, zdetronizowanego władcy – Juliusza Neposa. Jednak w liście do Odoakera cesarz Zenon nazwał go patrycjuszem, co wódź germański uznał za przyzwolenie do dalszych działań na terenie Italii.
Odoaker w czasie swoich rządów trzymał się rzymskich form administracji oraz armii. Miał silne poparcie senatu, dzięki czemu bez trudu mógł rozdysponować ziemię miedzy swoich zwolenników. Do rzadkości należało również wtrącanie się Odoakera w kwestie związane z kościołem, czy też ingerowanie w jego sprawy wewnętrzne.
Odoaker starał się również prowadzić politykę ekspansyjną. Po pokonaniu plemienia Wandalów – zdobył Sycylię, a następnie z dużymi sukcesami walczył z plemionami Rugiów. Jego sukcesy jednak niepokoiły władcę wschodniorzymskiego, który rozpoczął podżeganie do wojny Teodoryka – króla Ostrogotów. W roku 489 n.e. dochodzi do bitwy nad rzeką Isonzo, po której zwycięski Teodoryk zajmuję północne Włochy, a Odoaker musiał uchodzić do Werony.
Później jeszcze Odoaker bronił się w dobrze ufortyfikowanej Rawennie. Jednak już 5 marca 493 n.e. poddał miasto Teodrykowi. Zawarto pokój między dwoma wodzami, którego zwieńczeniem miała być uczta pojednawcza. Na uczcie razem z resztą swojej rodziny, Odoaker zostaje zamordowany na rozkaz Teodryka.