Najstarszy syn Czyngis – chana zmarł jeszcze przed jego śmiercią, podczas kampanii zachodniej. Z tego też względu, po podziale imperium mongolskiego na cztery części, wielki chan zapisał wówczas jego część synom poległego Dżocziego – Ordu oraz Batu. Pierwszy z nich osiadł w Zachodniej Syberii i ustanowił swoją Białą Ordę, podczas gdy Batu utworzył Złotą Ordę na zachód od Gór Uralskich.
Batu kierował rozpoczętą w roku 1236 inwazją mongolską na Europę. Jego armią dowodził bohater poprzedniej kampanii zachodniej – Sube`edej. Pierwsi ofiarą jego wojska padli Bułgarzy, półdzicy mieszkańcy rejonu nadwołżańskiego. Następnie Rosjanie – z którymi inne państwa bez powodzenia podejmowały walki we wcześniejszych latach, po okrążeniu ich od wschodu, naród ten został zdobyty praktycznie jednym uderzeniem.
Po zdobyciu kolejnych rosyjskich miast, armia mongolska dotarła do Kijowa. Pomimo zaciekłego oporu mieszkańców, Kijów który ówcześnie urósł do rangi ważnego ośrodka cywilizacji bizantyjskiej, poddał miasto szóstego grudnia 1240 roku. Po zajęciu go przez siły mongolskie zostało ono doszczętnie zniszczone.
Wnuk Czyngis – chana skierował następnie swoje siły w kierunku stepów węgierskich, które stanowiły wyjątkowo atrakcyjne obszary dla koczowników. Ze względu na ówczesny sojusz między Polską i Węgrami, celem Batu było przede wszystkim odcięcie Węgrów od strony ich sprzymierzeńców. W efekcie to Polska jako pierwsza padła ofiarą ich najazdu, w trakcie którego spalono ówczesną stolice kraju – Kraków.
Węgrzy – po ataku Mongołów w roku 1241, zostali pokonani w bitwie pod Mohi, a następnie ich kraj został spustoszony. Na ziemiach Polski, główną bitwę z siłami Batu – chana stoczył książę śląski – Henryk Pobożny. Do walki doszło pod Legnicą w roku 1241, zakończyła się ona klęską wojsk polskich, śmiercią dowodzącego armią księcia oraz rabunkiem i zniszczeniem terenów polskich.
W kolejnych latach Mongołowie organizowali jeszcze dwukrotnie wyprawy łupieżcze na Polskę w roku 1259 oraz 1287. Podejmowali również ataki na Węgry, jednak wszystkie te kampanie nie zakończyły się uzależnieniem któregokolwiek z państw.
Jedną z przyczyn sukcesów, jakie odnieśli na ziemiach polskich, było wykorzystanie przez nich – podobnie jak w przypadku Rusi, rozbicia dzielnicowego. Był to czynnik zdecydowanie ułatwiający podboje oraz najazdy. Natomiast jednym z istotniejszych skutków ich ekspansji, było zniszczenie znacznej części Węgier oraz Polski. W efekcie państwa te zanotowały duży spadek populacji ludności. Był on natomiast przyczyną procesu osadnictwa, a w jej ramach kolonizacji niemieckiej, kierującej się głównie do nowo powstających miast.