Po okresie sześciu lat podbojów, Czyngis – chan powrócił do Mongolii w roku 1225. Imperium jakie zbudował obejmowało wówczas Mongolię właściwą, część Azji Środkowej, południową Syberię, północne Chiny oraz sporą część Bliskiego Wschodu. Państwo zbudowane przez wielkiego chana, było największym państwem (poza Imperium Brytyjskim) w historii. Czyngis – chan zmarł szesnastego sierpnia w roku 1227, w wieku 66 lat – przed śmiercią podzielił swoje imperium na cztery części.
Czyngis – chan pozostawił po sobie czterech prawowitych spadkobierców, z czego trzech było jego synami, którym udało się przeżyć swojego ojca. Najstarszy bowiem syn – Dżoczi, zmarł niedługo przed śmiercią wielkiego chana. Pomimo, że żaden z potomków tego pierwszego nie zasiadł na tronie chana Mongolii, to jego synowie Batu oraz Ordu zajęli liczne ziemie oraz stworzyli jeden Białą, a drugi Złotą Ordę – kraje, które przetrwały wiele lat. Batu z resztą został głównym spadkobiercą części, która miała trafić w ręce jego ojca po śmierci Czyngis – chana. Otrzymał wówczas przy podziale Chorozem oraz Step Kipczacki.
Drugi syn Czagadaj, który zasłynął z udziału przy tworzeniu Mongolskiego prawa, odziedziczył tereny zdobyte przez swojego ojca na zachodzie – ziemie Ujgurów, Kara Kitanów oraz Imperium Chorezmijskie. Chanat stworzony przez Czagadaja dotrwał do końca XIV wieku. Dwaj pozostali synowie otrzymali kolejno Mongolię Zachodnią – Ugedej, a Mongolię Wschodnią – Tuluj.
Pomimo podziałów między synami wielkiego chana, jedność imperium Mongolskiego została utrzymana. W roku 1229 wybrano nowego wielkiego chana, który miał kontynuować dzieło swojego ojca – Ugedej. Panował on nieprzerwanie, aż do swojej śmierci w roku 1241. Na zachodzie udało się nowemu władcy zagarnąć resztę północnych Chin, następnie opanował Koreę. Oprócz tych działań prowadził równoczesne walki w Iranie oraz udało mu się narzucić zwierzchnictwo, w roku 1231, Azerbejdżanowi, a w roku 1239 Gruzji. Po śmierci Ugedeja, przez zaledwie dwa lata, na tronie zasiadał jego syn – Gujug. Po tym okresie potomkowie syna Czyngis – chana przestali mieć jakikolwiek wpływ na dzieje Mongolii.
Najmłodszy syn Czyngis – chana zarządzał sprawami państwa po śmierci swojego ojca, aż do wyboru nowego wielkiego chana. Pomimo, że on sam nie zasiadał na tronie mongolskim (ponieważ zmarł w roku 1232), to zapoczątkował linię licznych chanów. Jego dwóch synów – Mongke oraz Kubilaj, zostali wybrani na wielkich chanów, a ostatni z nich założył mongolską dynastie Juan w Chinach, panującą sto lat.