W celu odcięcia pomocy dla Węgrów ze strony sprzymierzonych z nimi Polakami, przed właściwym najazdem na tej kraj, dowódcy mongolscy zdecydowali się w pierwszej kolejności skierować część swoich wojsk do Polski. Pod koniec roku 1240 armia mongolska wtargnęła na obszary polskie, a następnie po zdobyciu przewodników oraz niezbędnych informacji, wycofała się z powrotem w kierunku wschodnim.
Właściwa kampania, której od początku głównym celem było zdobycie Węgier, rozpoczęła się w lutym roku 1241. Wówczas największe siły uderzyły na Węgrów, a jedna z armii pomocniczych została wysłana w celu pacyfikacji Polski. Po przekroczeniu sił mongolskich granicy Polskiej, zdobyły one w krótkim czasie Sandomierz.
Następnie armia podzieliła się na trzy części i rozpoczęła pustoszenie ziemi polskich. Jeden z korpusów kierujący się w stronę Małopolski, pod Chocimiem rozgromił połączone siły rycerstwa krakowskiego oraz sandomierskiego. Następnie mongolski oddział zajął ówczesną stolice – Kraków, opuszczoną wcześniej przez mieszkańców, który został przez najeźdźców doszczętnie zniszczony.
Z Małopolski siły mongolskie zmierzały w kierunku Śląska. W okolicach Wrocławia połączyły się z innym odziałem, który działał na północy. Połączone wojska przypuściły atak na dowodzone przez księcia śląskiego – Henryka Pobożnego, siły polskie. Dziewiątego kwietnia w roku 1241 doszło do decydującej bitwy między Polską a najeźdźcami mongolskimi.
Oprócz Polaków, w składzie armii polskiej zgromadzonej przez Henryka, znaleźli się również templariusze oraz joannici. Wojsko to miało liczyć około sześciu tysięcy rycerzy. Natomiast siły mongolskie były najprawdopodobniej dowodzone przez jednego z najwybitniejszych dowódców armii mongolskiej, głównodowodzącego armią Batu – Sube’edeja. W momencie bitwy armia mongolska miała liczyć około ośmiu tysięcy wojowników.
Bitwa pod Legnicą zakończyła się pogromem chrześcijan. Jako główne przyczyny wymienia się dwa czynniki. Po pierwsze wojska Wacława I nie zdążyły przybyć z pomocą siłom Henryka, ze względu na szybkie przemieszczanie się armii mongolskiej. Która dzięki temu zabiegowi starała się odciąć posiłki pochodzące z Czech. Po drugie cześć sił wspierających główną armię Henryka Pobożnego, uciekła nagle z pola walki w toku bitwy.
W toku bitwy zginął sam książę śląski. Według niektórych podań miał zostać wzięty do niewoli, a następnie został ścięty. W skutek tego państwo Henryków Śląskich rozpadło się, a działania zjednoczeniowe zahamowano na kilkadziesiąt lat. Po zwycięskiej bitwie Mongołowie rozpoczęli pustoszenie ziem polskich. W efekcie doszło do znacznego zniszczenia części Polski, a co za tym idzie doprowadziło to również do spadku populacji ludności.