Fryderyk Barbarossa – Pochodzenie
Fryderyk Barbarossa – Fryderyk I Rudobrody (1125 – 1190), pochodził z dynastii Hohenstaufów panującej w latach 1079 – 1254. Był synem Fryderyka II Jednookiego, księcia Szwabi (1105 – 1147) oraz księżniczki Judyty z rodu Welfów. Fryderyk Barbarossa w roku 1147, po śmierci ojca, został księciem Szwabii do roku 1152, kiedy to został wybrany na króla Niemiec. Następnie został koronowany na Świętego Cesarza Rzymskiego – 18 czerwca 1155 i panował aż do 10 czerwca 1190 r.. Był również królem Włoch w latach 1154 – 1186.
Pierwszą żoną Fryderyka była poślubiona w roku 1147 – Adela von Vohburg, córka margrabiego Dypolda III. Z tego związku Fryderykowi nie urodziło się żadne potomstwo, a samo małżeństwo zostało unieważnione w roku 1153. Drugą żonę poślubił trzy lata później – Beatrycze I Burgundzka, córka hrabiego Renalda III oraz Agaty córki księcia Lotaryngii. Z tego związku urodziło się pięciu synów, dwóch z nich zostało książętami Szwabii – Fryderyk II oraz Konrad II. Kolejny syn Henryk VI został cesarzem niemieckim, natomiast Filip Szwabski od roku 1198 był królem Niemiec, a ostatni z synów Otto I został palatynem Burgundii.
Fryderyk Barbarossa – Papiestwo
Po swoim ojcu Fryderyk odziedziczył trwający spór o dominację w świecie chrześcijańskim między Papiestwem a Cesarstwem. Fryderyk Barbarossa był zwolennikiem podporządkowania władzy papieskiej cesarzowi. W celu umocnienia swoje pozycji, w konflikcie w roku 1144, wyprawił się po raz pierwszy do Włoch, gdzie narzucił zwierzchność wielu północnowłoskim miastom.
W roku 1155 poparł papieża Eugeniusza III w trwającym wówczas sporze z komuną rzymską kierowaną przez Arnolda z Brescii. Po objęciu tronu papieskiego przez Hadriana IV konflikt z cesarzem znów przybrał na sile. W połowie roku 1158 Fryderyk Barbarossa zajął Mediolan, następnie – w ogłoszonej w listopadzie tego samego roku konstytucji, cesarz określił swoje prawa do zwierzchności nad Włochami.
Po śmierci Hadriana IV, pod naciskami Fryderyka na część kardynałów, doszło do schizmy – wyboru dwóch papieży. Zwolennicy cesarza wybrali na nowego biskupa Rzymu Wiktora IV, a pozostali, którzy nie ustąpili Fryderykowi, wybrali Aleksandra III.
Przeciwko cesarzowi zawiązała się wówczas tzw. Liga Lombardzka. Fryderyk pomimo, że podjął aż pięć wypraw do Włoch, to nie przyniosły one żadnego rozstrzygnięcia. Dopiero po zwycięstwie sojuszu miast lombardzkich nad siłami cesarza w roku 1176 pod Legnano, doszło do zawarcia porozumienia z papiestwem w roku 1177, gdzie cesarz uznał wybór Aleksandra III.
Fryderyk Barbarossa – III Krucjata
Po podboju Królestwa Jerozolimskiego przez Saladyna – sułtana Egipskiego, zorganizowano trzy wyprawy z Europy, które nazwano później trzecią wyprawą krzyżową. W krucjacie tej wzięli udział krzyżowcy francuscy, angielscy oraz niemieccy pod dowództwem Fryderyka I Rudobrodego.
Ekspedycja niemiecka wyruszyła w roku 1189 kierując się w stronę Syrii. Pomimo oporu jaki stawiali krzyżowcom Seldżukowie, udało im się zdobyć ostatecznie Ikonium, a następnie przedrzeć się do Cylicji. Tutaj jednak krucjata ze strony niemieckiej w praktyce zakończyła się, na skutek nieszczęśliwej śmierci cesarza. Fryderyk miał w trackie kąpieli, bądź też na skutek upadku z konia – utopić się w rzece Salef (10.06.1190 r.). Wypadek ten rozbił wewnętrznie dowodzoną przez niego armię i już tylko szczątki cesarza dotarły do Palestyny.
Na tych wydarzeniach bazuje również jedna z legend o Fryderyku Barbarossie. Według niej cesarz nie utonął, a znajduje się w jaskini, gdzie siedzi przy stole z sześcioma rycerzami. Wyjdzie z niej dopiero w chwili, gdy jego ruda broda owinie się trzy razy wokół stołu. Po czym ma on wyratować Niemcy z ciężkiej opresji, a następnie zapewnić najwyższą pozycje wśród pozostałych narodów.