Omawiając skutki rozwoju turystyki można rozpatrywać je od strony turysty oraz regionu turystycznego (jego ludnośco i władz).
Uczestnictwo w wyjazdach turystycznych umożliwia turystom regenerację sił fizycznych i psychicznych (rekreację) oraz zapewnia im odpoczynek i rozrywkę. Wyjazdy turystyczne (zwłaszcza turystyka zagraniczna) pozwalają też zwiększyć wiedzę o innych państwach i ich mieszkańcach, co może przyczynić się do większej otwartości w stosunku do ludzi wywodzących się z innych kultur.
Z wyjazdami takimi wiążą się jednak też niebezpieczeństwa – katastrofy naturalne (np. bożonarodzeniowe tsunami z 2004 roku znad Oceanu Indyjskiego poza mieszkańcami regionu uśmierciło tez ponad 500 turystów ze Szwecji), choroby tropikalne, groźba śmierci na skutek ataku terrorystycznego (w ataku terrorystycznym e Luksorze w Egipcie w 1997 roku zginęło 57 zagranicznych turystów) lub wieloletniego więzienia (np. za posiadanie narkotyków w Tajlandii).
W regionach turystycznych rozwój turystyki jest często ważnym źródłem dochodu zarówno państw, jak i ich ludności. Największe dochody z tytułu wpływów z turystyki zagranicznej w 2009 roku miały USA (121,1 mld USD), Hiszpania (53,3 mld USD), Francja (49,4 mld USD), Włochy (40,4 mld USD), Chiny (39,7 mld USD), Niemcy (34,7 mld USD) i Wieka Brytania (30,5 mld USD).
Niebezpieczeństwem może być zbyt duże uzależnienie gospodarki poszczególnych państw od dochodów z turystyki. Przykładem takich monokultur turystycznych mogą być: Malediwy, których prawie 35% PKB stanowiły dochody z turystyki (2005), Aruba – terytorium zamorskie Niderlandów na Antylach (23%), czy Cypr (10,7%).
Turystyka wpływa też na przekształcenie charakteru miejscowości turystycznych (np. zmiana wiosek rybackich w nadmorskie kurorty z licznymi hotelami, pensjonatami i portem jachtowym). Zmienia się też wówczas źródło utrzymania mieszkańców (praca w branży turystycznej zamiast jako rybacy, czy rolnicy). Problemem jest jednak często sezonowy charakter ruchu turystycznego (dochody zmieniają się w ciągu roku); w kurortach nadmorskich Europy sezon ograniczony jest głównie do lata, zaś w górskich stacjach narciarskich głównie do zimy.
Rozwój turystyki może też powodować presję na środowisko przyrodnicze, pogarszając jego stan. Skutkiem rozwoju turystyki może być:
- zanieczyszczanie powietrza i wód,
- hałas,
- płoszenie zwierząt i niszczenie roślinności – np. niszczenie kosodrzewiny na stokach narciarskich) itp.
Rozwój funkcji turystycznej w regionie czasami wpływa też degenerująco na kulturę mieszkańców regionów turystycznych – autentyczna kultura danej grupy etnicznej w sytuacji, gdy budzi zainteresowanie turystów, przekształca się w kulturę na pokaz, niewiele mającą wspólnego ze swoim pierwowzorem.
Niektóre formy turystyki (np. turystyka erotyczna w Tajlandii, w Kambodży, czy na Kubie) niosą ze sobą jeszcze inne niebezpieczeństwa (m.in. niebezpieczeństwo rozprzestrzenienia się chorób przenoszonych drogą płciową, czy wzrostu znaczenia grup przestępczych zajmujących się zmuszaniem do prostytucji kobiet i dzieci).