Model Bohra budowy atomu wodoru opiera się na dwóch założeniach, zwanych obecnie postulatami Bohra.
Postulat 1.
Elektron w atomie wodoru może przebywać tylko na takich orbitach, dla których jego moment pędu jest całkowitą wielokrotnością stałej Plancka podzielonej przez . Orbita taka nazywana jest orbitą stacjonarną.
Postulat ten można zapisać równaniem:
gdzie: L – moment pędu elektronu, n = 1, 2, 3,…, h – stała Plancka.
Postulat 2.
Jeżeli elektron przebywa na orbicie stacjonarnej, to atom nie wymienia energii z otoczeniem. Emisja promieniowania przez atom jest możliwa tylko wtedy, gdy elektron przechodzi z orbity o energii wyższej na orbitę o energii niższej. Podczas przejścia elektronu w kierunku odwrotnym następuje absorpcja promieniowania przez atom.
Pierwszy postulat Bohra wprowadza kwantowanie momentu pędu elektronu, co w konsekwencji prowadzi do kwantowania innych wielkości fizycznych takich jak promień orbity, czy energia atomu. Z postulatu tego wynika fakt, że elektron nie może przebywać w dowolnej odległości od jądra, tylko ściśle określonej, co z kolei powoduje, że energia atomu w danym stanie również nie może przyjmować dowolnych wartości.
Na podstawie obydwu przedstawionych postulatów można w sposób bardzo prosty wyjaśnić dyskretny rozkład widma atomu. Ponieważ przerwy energetyczne pomiędzy orbitami są ściśle określone, to przy danym przejściu elektronu musi być emitowana lub absorbowana fala o ściśle określonej długości (a więc i energii), odpowiadającej różnicy wartości energii atomu w danych stanach kwantowych.
