Model Bohra budowy atomu wodoru opiera się na dwóch założeniach, zwanych obecnie postulatami Bohra.
Postulat 1.
Elektron w atomie wodoru może przebywać tylko na takich orbitach, dla których jego moment pędu jest całkowitą wielokrotnością stałej Plancka podzielonej przez \(2 \pi \). Orbita taka nazywana jest orbitą stacjonarną.
Postulat ten można zapisać równaniem:
\(L=n \frac{h}{2 \pi } \)
gdzie: L – moment pędu elektronu, n = 1, 2, 3,…, h – stała Plancka.
Postulat 2.
Jeżeli elektron przebywa na orbicie stacjonarnej, to atom nie wymienia energii z otoczeniem. Emisja promieniowania przez atom jest możliwa tylko wtedy, gdy elektron przechodzi z orbity o energii wyższej na orbitę o energii niższej. Podczas przejścia elektronu w kierunku odwrotnym następuje absorpcja promieniowania przez atom.
Pierwszy postulat Bohra wprowadza kwantowanie momentu pędu elektronu, co w konsekwencji prowadzi do kwantowania innych wielkości fizycznych takich jak promień orbity, czy energia atomu. Z postulatu tego wynika fakt, że elektron nie może przebywać w dowolnej odległości od jądra, tylko ściśle określonej, co z kolei powoduje, że energia atomu w danym stanie również nie może przyjmować dowolnych wartości.
Na podstawie obydwu przedstawionych postulatów można w sposób bardzo prosty wyjaśnić dyskretny rozkład widma atomu. Ponieważ przerwy energetyczne pomiędzy orbitami są ściśle określone, to przy danym przejściu elektronu musi być emitowana lub absorbowana fala o ściśle określonej długości (a więc i energii), odpowiadającej różnicy wartości energii atomu w danych stanach kwantowych.