Orbital to rozwiąznie równania Schrodingera przy określonych 3 liczbach kwantowych: n, l, m, będące funkcją porządną, można ją oznaczyć \( \Psi _{n,l,m} \). Jest to obszar, w którym prawdopodobieństwo napotkania elektronu jest największe. Kontur orbitalu stanowi powierzchnie ograniczającą obszar o tej samej gęstości chmury elektronowej.
Rys. 1 Orbital s.
s (l=0, m=0) orbital taki tworzy powierzchnie kulistą (Rys 1)
Rys. 2 Orbitale p ( px, py, pz )
Diagramy trójwymiarowe orbitali p (Rys.2) wykazują, że orbitale te różnią się między sobą tylko orientacją w przestrzeni. Jeden wykazuje maksymalną gęstość elektronową w kierunku osi x, drugi y a trzeci z. Ich płaszczyznami zerowymi (płaszczyznami w których funkcje się zerują) są kolejno płaszczyzny yz, xz, xy.
Rys. 3 Orbitale d
Wykresy przedstawiające orbitale d przedstawia Rys. 3. Kolejno pierwszy to dxz leżacy w płaszcyznie xz i wykazujacy maksima w kierunku dwusiecznych kątów między osiami współrzednych (odpowiednio dxy, dyz różnią sie od siebie orientacją w przestrzeni).