Przywry

Przywry są małymi (2-50 mm) pasożytniczymi płazińcami a płaskim, nieczłonowanym ciele liściastego kształtu. Żyją we wnętrzu (przywry wnętrzniaki) lub na powierzchni (przywry zewnętrzniaki)  ciała kręgowców wodnych i lądowych.

Budowa przywr:

Przywry posiadają aparat czepny, który zbudowany jest z dwóch przyssawek: przedniej, która otacza otwór gębowy i brzusznej. Ich ciało pokrywa jednowarstwowym nabłonek syncytialny, pod którym znajdują się pojedyncze włókna mięśniowe. 

Układ oddechowy nie występuje – wymiana gazowa odbywa się  przez powierzchnie ciała.  Energia dostarcza jest w czasie oddychania beztlenowego.

Układ krwionośny nie występuje – za transport substancji odpowiada płyn międzykomórkowy.

Układu pokarmowy składa się z otworu gębowego, gardzieli i ślepo zakończonego dwugałęziastego  jelita (brak otworu odbytowego), Wchłanianie pokarmu odbywa się także przez powłoki ciała.

Układ wydalniczy typu protonefrydialnego zbudowany jest podobnie jak u wirków (zakończone komórkami płomykowymi kanaliki wydalnicze zebrane są w główne kanały, które uchodzą na zewnątrz  tylko jednym  otworem wydalniczym znajdującym się w tyle ciała).

Układ nerwowy tworzą dwa zwoje nerwowe (położone w przedniej ciała), od których odchodzą parzyste pnie nerwowe (biegnące w brzusznej części ciała) połączone spoidłami poprzecznymi. Larwy posiadają dobrze rozwinięte narządy zmysłów (np. fotoreceptory, które ułatwiają im wyszukanie żywiciela), postacie dorosłe posiadają tylko  receptory dotyku i zmysłu chemicznego.

Prawie wszystkie przywry są obupłciowe (zawierają zarówno męskie jak i żeńskie narządy rozrodcze). Jedynie przywry krwi są rozdzielnopłciowe, a nawet występuje u nich wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są krótsze (1-1,5 cm) lecz szersze, mają bruzdę, do której wnika dłuższa samica (2cm).

Wszystkie przywry przechodzą złożony rozwój, w którym występują liczne stadia larwalne.  W ich cyklu dochodzi do zmiany żywiciela, przy czym żywicielem pośrednim jest najczęściej ślimak. Wśród przywr  najpospolitszymi gatunkami są motylica (Fasciola hepatica)  i motyliczka wątrobowa (Dicrocoelium dendriticum) oraz przywra krwi (Schistosoma haematobium). Dwie pierwsze pasożytują w przewodach żółciowych wątroby roślinożerców (krów, kóz, owiec, koni, królików, świń), które są ich żywicielami ostatecznymi. Motylica i motyliczka powodują uszkodzenia wątroby, ich zarażeniu towarzyszą objawy takiej jak : nudności, wymioty, biegunka czy utarta apetytu (więcej o motylicy wątrobowej TUTAJ).

Motyliczka wątrobowa

Motyliczka wątrobowa (Dicrocoelium dendriticum)

Dorosłe  przywry krwi żyją w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej człowieka, szczególnie licznie pasożytują we krwi mieszkańców strefy tropikalnej Afryki, Azji i Ameryki. Do zarażania przywrą krwi dochodzi najczęściej w wyniku nie przestrzegania przepisów sanitarnych (kontaktu z zainfekowaną wodą). Żywicielami są często ludzie pracujący na polach ryżowych, w których skórę wwiercają się larwy tego pasożyta. Przywry krwi powodują chorobę zwaną schistosomatozą, która objawia się zaburzeniami w układzie krążenia, krwiomoczem i innymi powikłaniami (np. marskością wątroby). Profilaktyka w przypadku tej choroby polega na kontroli zbiorników wodnych (służących do picia, kąpieli i celów gospodarczych), osuszaniu terenów będących siedliskiem ślimaków oraz stosowaniu środków ślimakobójczych.

Przywra krwi

Przywra krwi (Schistosoma haematobium)

Polecamy również:

  • Cykl rozwojowy motylicy wątrobowej

    Motylica wątrobowa (Fasciola hepatica) jest bezwzględnym pasożytem będącym przedstawicielem przywr. Rozwój motylicy jest bardzo skomplikowanym cyklem, w którym występuje wiele pokoleń larw. Więcej »

Komentarze (0)
Wynik działania 1 + 4 =
Ostatnio komentowane
Fajnie, dziękuję
• 2025-02-13 21:09:19
nie wiem po co takie łatwe działanie
• 2025-02-04 15:03:23
W planie wydarzeń punkt 1 i 2 powinny być zamienione miejscami.
• 2025-01-29 19:30:27
Jest tu zawarte wiele niezbędnych oraz interesujących informacji o twórcy i artyście jakim...
• 2025-01-26 10:13:01
To ja ola
• 2025-01-20 14:10:30