Od 1989 r., tj. od odzyskania suwerenności decyzyjnej, zmieniły się nieco kierunki polityki zagranicznej Polski – nastąpiła reorientacja ku Zachodowi, przy jednoczesnym zachowaniu przyjaznych relacji z państwami byłych krajów socjalistycznych.
Polska prowadzi szczególnie intensywną współpracę z państwami szeroko pojętego Zachodu – w tym krajami Unii Europejskiej, Stanami Zjednoczonymi – także z pozostałymi państwami UE oraz państwami położonymi za wschodnią granicą Polski.
Jeśli chodzi o współpracę z państwami zachodnimi, to szczególnie ważne są relacje w ramach Unii z Niemcami (największym partnerem gospodarczym Polski), także z Francją. Bardzo istotna jest także współpraca w ramach stosunków ze Stanami Zjednoczonymi – Polska pozostaje ich lojalnym sojusznikiem, co przejawia się m.in. w uczestnictwie w operacjach wojskowych prowadzonych w ramach NATO pod auspicjami USA. Warto jednak podkreślić, że relacje te są nierównomierne i – mimo dobrych stosunków – władze USA nie zgadzają się np. na zniesienie wiz dla Polaków (przyczyny tej decyzji są jednak w przeważającej mierze formalne)
Stosunki zagraniczne Polski w kierunku wschodnim są mocno skomplikowane, co wynika z dziedzictwa historycznego, polityki historycznej i negatywnych doświadczeń po II wojnie światowej. Mimo tego, Polska stara się prowadzić przyjazne relacje z Ukrainą (wspiera jej drogę do NATO i UE), Rosją oraz państwami bałtyckimi. Dość trudne jest jednak nawiązanie pozytywnych stosunków z Białorusią, ze względu na autorytarny i zamknięty charakter rządów.