W 1991 r., gdy Ukraina ogłosiła deklarację o niepodległości, Polska była pierwszym krajem, który uznał niepodległe państwo – zgodnie z prowadzoną przez Polskę polityką dwutorowości, czyli utrzymywania przyjaznych stosunków zarówno z Rosją, jak i poszczególnymi jej republikami.
Już w październiku 1991 r. doszło do podpisania porozumienia o współpracy zagranicznej i handlowej. Kolejnym bardzo ważnym dokumentem był Traktat o dobrym sąsiedztwie, przyjaznych stosunkach i współpracy (treść dot. także nienaruszalności granicy), jaki podpisali prezydenci Polski i Ukrainy w maju 1992 r.
W kolejnych latach rozwój wzajemnych stosunków uległ wyraźnemu osłabieniu, co tłumaczy się znacznymi problemami Ukrainy (także Polski) w sferze gospodarczej i rozminięciu się celów polityki zagranicznej obu krajów (Polska zabiegała o przyjęcie do NATO i nie chciała włączać się w problemowe relacje Ukrainy i Rosji).
Po wyborze na Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego rozwój wzajemnych stosunków przyspieszył – odbyło się kilka spotkań, podczas których starano się uporządkować trudne kwestie historyczne.
Od 2000 r. obserwuje się znaczne ochłodzenie na linii Polska – Ukraina, co było wywołane kryzysami politycznymi na Ukrainie. Sytuacja zmieniła się jednak w 2004 r. ze względu na „pomarańczową rewolucję” – wydarzenia związane ze sfałszowaniem wyborów prezydenckich na Ukrainie. Polska mocno zaangażowała się w rozwiązanie konfliktu między obiema ukraińskimi stronami konfliktu – ostatecznie doszło do powtórzenia głosowania i zwycięstwa kandydata ukraińskiej opozycji – Wiktora Juszczenki.
Istotnym momentem zbliżenia obu krajów stał się moment ich wyboru do wspólnej organizacji mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2012 r. (EURO 2012).
Polska stara się wspierać Ukrainę w jej dążeniach do NATO oraz stowarzyszenia z Unią (mimo problemów politycznych i presji ze strony Rosji, co było widoczne w listopadzie 2013 r. gdy władze Ukrainy zdecydowały się zahamować przygotowania konieczne do stowarzyszenia z UE).
Cieniem na relacjach polsko-ukraińskich kładzie się tzw. polityka historyczna oraz trudne dziedzictwo historyczne, w tym także burzliwe relacje z Rosją (szachowanie Ukrainy kwestią dostawy gazu). Największe trudności sprawa historia współczesna – wzajemnych relacji z XX wieku, kwestii granic, odpowiedzialności za setki i tysiące wzajemnych zabójstw Polaków i Ukraińców m.in. przez polskie oddziały partyzanckie i Ukraińską Powstańczą Armię (UPA).