Kwakrzy to członkowie Religijnego Towarzystwa Przyjaciół. Powstało ono w wyniku chrześcijańskiego przebudzenia, zapoczątkowanego przez George'a Foxa w połowie XVII stulecia w Anglii.
Celem G. Foxa było wskazanie drogi do pierwotności Kościoła. Przeciwstawiał się on skostniałym strukturom anglikanizmu i purytanizmu, zarzucając im formalizm religijny. Pierwsza ze stworzonych przez Foxa grup wyznawców przybrała nazwę Dzieci Światła, a w 1652 r. zmieniła ją na Przyjaciele Prawdy. Samo określenie „kwakrzy” (ang. quakers – drżący) pojawiło się natomiast około 1665 r.
Kwakrzy odrzucają wszelkie dogmaty, wyznania wiary, hierarchię kościelną i rytualne ceremonie. Nie posiadają także świątyń, ambon czy ołtarzy. Spotykają się w tzw. Domach Spotkań (ang. Meeting House), a mniejsze grupy w wynajętych salach lub domach. Są one pozbawione obrazów i wszelkich symboli religijnych (nie ma nawet krzyża).
Kwakrzy darzą Biblię wielkim szacunkiem, lecz ważniejszy jest dla nich głos Boży przemawiający w ludzkiej duszy. Silnie akcentują rolę osobistego objawienia i wierzą, że bezpośrednie doświadczenie Boga jest dostępne każdemu człowiekowi bez konieczności pośrednictwa w postaci kapłanów lub rytuałów (przy czym nie może ono być sprzeczne z duchem Pisma św.) . W efekcie nie uznają żadnych sakramentów i opowiadają się za tolerancją religijną.
Kwakrzy zorganizowani są demokratycznie w system wspólnot. Na zgromadzeniach przemawiać może każdy, kto czuje się ożywiony Duchem. Przyjmują oni bowiem, że Duch Św. jest zawsze tam, gdzie zbiera się choćby parę osób w imię Chrystusa. Wśród kwakrów nie istnieją kapłani, lecz mianowani przez wspólnotę „starsi” i „kierownicy”. „Starsi”zajmują się w zgromadzeniu sprawami duchowymi i kultowymi, a „kierownicy” kwestiami administracyjnymi społeczności. Każde zgromadzenie kwakrów jest w pełni autonomiczne.
Kwakrzy za podstawowe wartości uznają równość, prawość, prostotę, prawdę i pokój. Nazywają je „świadectwami”. W większości są pacyfistami i chętnie angażują się w działalność społeczną oraz misje humanitarne. Są uznawani za pionierów w kwestii równouprawnienia (od początku ruchu kobiety mogły być kaznodziejkami) oraz resocjalizacji na dużą skalę. Byli także inicjatorami ruchu na rzecz zniesienia niewolnictwa (abolicjonizm) oraz brali udział w założeniu pierwszej organizacji pokojowej. W 1947 r. za swoje działania otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla. Są mocno zaangażowani w działania na rzecz ochrony praw mniejszości narodowych, rasowych, religijnych i seksualnych.
Chociaż Religijne Towarzystwo Przyjaciół wyrosło na gruncie protestantyzmu, to obecnie jest to bardziej ruch społeczny niż religijny. Część kwakrów w ogóle nie identyfikuje się z chrześcijaństwem, a ich szeregi zasilają nawet ateiści. Są to tzw. kwakrzy liberalni. Można również wyróżnić kwakrów pastoralnych (ewangelikalnych), którzy zachowując ideały kwakierskie, powrócili do protestantyzmu w praktyce, przyjmując klasyczne nabożeństwa protestanckie i urząd pastora. Stanowią oni obecnie większość. Natomiast kwakrzy, którzy pozostali wierni swojemu pierwotnemu kształtowi, sięgającemu XVII wieku, określają się jako Kwakrzy Konserwatywni.
Obecnie do Religijnego Towarzystwa Przyjaciół należy ok. 400 tysięcy członków. Większość z nich zamieszkuje Stany Zjednoczone. W Polsce liczbę Kwakrów szacuje się na około 50 osób. Ich grupy działają w Poznaniu i w Warszawie. Należą one do odłamu kwakrów liberalnych.