Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się <<stwórczego działania Boga>> i pozostaje na zawsze w specjalnym odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu. Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca. Nikt, w żadnej sytuacji, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego niszczenia niewinnej istoty ludzkiej. (Kongregacja Nauki Wiary, instr. Donum vitae, Wstęp, 5.)
Eutanazją nazywa się powszechnie przyspieszenie (eutanazja czynna) lub niezapobieganie śmierci (eutanazja bierna) w celu skrócenia cierpień chorego człowieka.
Eutanazja, podobnie jak aborcja, stanowi w nauce Kościoła katolickiego wykroczenie przeciwko piątemu przykazaniu „Nie zabijaj”, które zakazuje pod grzechem ciężkim zabójstwa bezpośredniego i zamierzonego. Grzech ten dotyczy zarówno samego zabójcy, jak i tych, którzy dobrowolnie współdziałają w zabójstwie.
Każda eutanazja bezpośrednia, niezależnie od motywów i środków, jest moralnie niedopuszczalna, również w przypadkach, gdy jej celem jest zlikwidowanie bólu osoby cierpiącej. Kościół potępia eutanazję i wyklucza w każdym przypadku, gdyż stoi ona w sprzeczności z godnością osoby ludzkiej i z poszanowaniem Boga, jej Stwórcy. Innymi słowy, eutanazja jest naruszeniem praw boskich.
Kościół podkreśla, że osoby, których sprawność życiowa jest w jakiś sposób ograniczona bądź osłabiona, należy wspierać i szanować. Równocześnie według katolickiej nauki społecznej zaprzestanie zabiegów medycznych (tzw. „uporczywej terapii") w przypadku, kiedy nie można śmierci zapobiec, jest uprawnione (np. odłączenie od respiratora). Kościół dopuszcza także leczenie przeciwbólowe.