Każdy akt małżeński powinien pozostać sam przez się otwarty na przekazywanie życia ludzkiego. (Paweł VI, enc. Humanae vitae, 11)
Antykoncepcją (gr. anti – przeciw; łac. conceptio – poczęcie) nazywa się stosowanie specjalnych metod i środków w celu niedopuszczenia do zapłodnienia komórki jajowej przez plemnik, a tym samym do zajścia w ciążę. Do antykoncepcji zalicza się zatem: środki hormonalne (doustne środki antykoncepcyjne), środki chemiczne (środki plemnikobójcze np. w postaci kremów, pianek), środki mechaniczne (np. prezerwatywy), stosunek przerywany oraz sterylizację.
Kościół katolicki za cel każdego aktu małżeńskiego (aktu seksualnego) uznaje nie tylko przyjemność, ale również dawanie życia. Oznacza to iż każde współżycie powinno zostać zakończone w sposób naturalny, tj. mężczyzna powinien złożyć nasienie w łonie kobiety. W ten sposób małżonkowie uczestniczą w stwórczej mocy i ojcostwie Boga.
Katolicka etyka seksualna nie neguje jednak regulacji poczęć, kiedy małżonkowie pragną uniknąć poczęcia kolejnego dziecka, ale przez ową regulację rozumie wyłącznie okresową wstrzemięźliwość oraz metody oparte na samoobserwacji i odwoływaniu się do okresów niepłodnych. Nie zezwala natomiast na antykoncepcję jako środek moralnie niedopuszczalny, tj. przeciwny powołaniu małżeńskiemu i będący zagrożeniem dla samej miłości w jej najgłębszej istocie. Antykoncepcja zaliczana jest do tzw. uczynków „wewnętrznie złych”, czyli niczym nieusprawiedliwionych.
Kościół uważa, że techniki antykoncepcyjne naruszają porządek moralny ustanowiony przez Boga i są wyrazem sprzeciwu wobec Niego. Kiedy bowiem małżonkowie wykluczają poprzez stosowanie antykoncepcji możliwość poczęcia nowego człowieka, przypisują sobie, a nie Panu władzę ostatecznego decydowania o zaistnieniu osoby ludzkiej.
W katolickiej etyce seksualnej podkreśla się również, że używanie środków antykoncepcyjnych powoduje zakłócenia w działaniu zdrowego organizmu; działa szkodliwie zarówno na fizyczność człowieka, jak i jego psychikę. Przeciwko antykoncepcji wypowiadał się Jan Paweł II m.in. w adhortacji „Familiaris consortio” (1981 r.) oraz w swym "Liście do rodzin" z 1994 roku.