z apostołem Piotrem na czele na tzw. Soborze Jerozolimski w 49 r.
Początkowo modlitwy wyznawców Chrystusa odbywały się w świątyni jerozolimskiej. Kiedy jednak drogi judaizmu i chrześcijaństwa rozeszły się, to głównym miejscem życia religijnego stał się dom. To właśnie w prywatnych posiadłościach (m.in. Akwila i Pryscilii – 1 Kor 16,19) wierni spotykali się na modlitwę i wieczerzę przy stole. O budowaniu osobnych świątyń – kościołów możemy mówić dopiero w II w.
Stosunkowo szybko ukształtowały się podstawy hierarchii kościelnej, które przetrwały do dziś. O biskupach, prezbiterach i diakonach wspomina wielokrotnie w swoich listach św. Paweł. Ponadto już pod koniec I w. spośród wszystkich Kościołów na pierwsze miejsce wysunął się Kościół Rzymu ( Ignacy Antiocheński pisał o nim, że „pierwsze dzierży miejsce”). Od początku podkreślana była jego szczególna rola w zachowaniu tradycji apostolskiej, a tym samym rola biskupa Rzymu, czyli papieża.
Duchowieństwo
Duchowieństwem (inaczej: klerem) określa się ogół duchownych, czyli osób, które są uprawnione do sprawowania kultu religijnego, tj. został im powierzony w Kościele jakiś urząd i związane z nim określone obowiązki oraz uprawnienia.