„Świat - poema naiwne” - analiza cyklu
„Świat - poema naiwne” Czesława Miłosza to cykl dwudziestu wierszy napisanych w 1943 r. w Warszawie. Każda z pomniejszych części może stanowić odrębną całość, lecz wszystkie razem składają się na dzieło większe, które stworzone zostało przez autora na przekór wojnie.
Już w pobieżnej lekturze uwagę odbiorcy zwraca język cyklu. Cechuje się on wielkim spokojem, odwołuje się do konkretu, buduje nastrój ciepła, stabilności oraz pozytywnie wartościuje opisywane zjawiska i rzeczy. Koncentrując się na szczegółach, Miłosz przywiązuje dużą uwagę do plastyczności opisów, jednocześnie nie zawierają one niepotrzebnych spostrzeżeń, są proste i dotykają sedna rzeczy. Spojrzenie poety w cyku „Świat - poema naiwne” przypomina również sposób patrzenia na świat dziecka, które go dopiero poznaje.
Cykl został napisany jedenastozgłoskowcem (chociaż widoczne są także wersy dziesięciosylabowe, np. w „Przypowieści o maku”), w którym średniówka przeważnie pojawia się po 5 zgłosce. Warstwa stylistyczna poszczególnych części jest bogata – pojawiają się w nich m.in: epitety („zielona dolina”, „puszysta krzewina” itd.), porównania („sztachety z wierzchu malowane biało: / Białe