Streszczenie
Głównym wątkiem komedii autorstwa Aleksandra Fredry są miłosne (czy raczej nie-miłosne) historie dwóch kobiet – Anieli i Klary, które poprzysięgają sobie, że nigdy nie wyjdą za mąż, a do mężczyzn będą podchodzić z przerysowaną obojętnością. Klara odrzuca więc zadurzonego w niej Albina, a Aniela pozostaje obojętna na Gustawa. Mężczyźni niedowierzają nietypowemu postanowieniu dziewcząt. Gustaw wymyśla zatem spisek w wyniku którego jego wybranka ma ulec zalotom. Tym sposobem planuje również pomóc Albinowi w zdobyciu serca Klary.
Fredro przedstawia miłość jako ogromną siłę, która potrafi pobudzić do działania najbardziej ospałych. Pisarz był przekonany, że to właśnie to uczucie jest źródłem szczęścia człowieka i swojej komedii usiłuje to przekonanie przekazać.
Geneza
Komedia Fredry została wystawiona przez Andrzeja Łapickiego w 1995 roku. Była to sztuka przygotowana specjalnie na 50-lecie działalności artystycznej reżysera. Premiera miała miejsce na scenie Teatru Powszechnego w Warszawie, tam również została zrealizowana wersja telewizyjna.
Porównanie z książką
Śluby panieńskie Łapickiego w całości oddają stylistykę epoki oryginalnego tekstu. Dotyczy to zarówno scenografii przedstawienia, jak i kostiumów i dialogów. Aktorzy rzeczywiście posługują się oryginalnym, fredrowskim jedenastozgłoskowcem, pełnym barwnych rymów i melodyczności. Udało się również reżyserowi oddać komizm wypowiedzi charakterów postaci. Sam twórca wcielił się rolę Radosta, która traktował jako swoje pożegnanie ze sceną. Interpretację Andrzeja Łapickiego można zatem uznać za klasyczną.