Kwadryga – program

Kwadryga postulowała przede wszystkim tworzenie literatury o wyraźnej funkcji społecznej, a więc doceniającej wartość ludzkiej pracy i głoszącej potrzebę sprawiedliwości. Grupa miała ambicję odróżnienia się od Skamandra zarówno w sensie poetyki, jak i problematyki utworów. Jednocześnie raziła kwadrygantów również elitarność i hermetyczność Awangardy Krakowskiej.

Poezja grupy była pełna buntu i ideałów rewolucyjnych, zwłaszcza u Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego („Pożegnanie Termopil” 1929, „Wróżby”). Flukowski to z kolei piewca pracy („Słońce w kieracie”, „Stworzenie świata”, „Koniec świata”). Jako skrajny pacyfista, a jednocześnie poeta narodowy zaprezentował się natomiast Marian Piechal (zwłaszcza w tomie „Elegie całopalne”).

Bardzo oryginalnym twórcą kwadrygantem był zaś Władysław Sebyła, u którego akcenty społeczne szły w parze z metafizyczną głębią („Pieśń szczurołapa” 1930). W późniejszym okresie (już po zakończeniu epizodu Kwadrygi) jego twórczość stała się jedną z najbardziej urzekających, a jednocześnie przejmujących realizacji katastrofizmu („Koncert egzotyczny”, „Obrazy myśli”). Bardzo znany był również utwór Niny Rydzewskiej „Madonna nędzarzy: z tomu „Miasto” (1929). U Słobodnika i Ciesielczuka na pierwszy plan wysunęła się zaś tematyka wiejska.