Adam i Ewa oczekują swojego pierwszego dziecka. Kiedy rodzi się dziewczynka z zespołem Downa, nie potrafią ukryć rozczarowania. Decydują się oddać ją specjalnego zakładu. Ewę w szpitalu odwiedza Anna, również matka chorej dziewczynki i przekonuje: „Pani nie wie, że w narodzinach tego dziecka może kryć się coś dobrego... bardzo dobrego. Ona wiele dla pani zrobi samym swoim istnieniem”. Ewa nie potrafi oddać córki do zakładu, niszczy papiery przygotowane przez Adama i zabiera dziecko do domu.
Adam jest prezesem dobrze prosperującej firmy, uważa się za człowieka sukcesu, dobrze zarabia, zbudował piękny dom. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko dziecka. Nie przewidział jednak, że może mu się urodzić dziecko niepełnosprawne. W jego misternym życiowym planie nie było miejsca na niespodzianki i niedoskonałości. Wstydzi się córki, nikomu jej nie pokazuje, sam też nie potrafi na nią patrzeć. Śliniące się, otyłe, nieporadne dziecko budzi w nim wstręt. Adam izoluje się od rodziny, obija swój gabinet dźwiękoszczelnym materiałem, włącza głośno muzykę, nawet tam wnosi kanapę, na której sypia sam. Do pracy wychodzi wcześnie i wraca późno, w domu bywa rzadko, najczęściej w swoim gabinecie, czasem tylko przemyka chyłkiem do kuchni czy łazienki.
Ewa sama opiekuje się córką. Marysia, zwana Myszką, ma bardzo ciężką formę DS, a do tego w jej mózgu znajduje się tajemnicza ciemna plamka, której lekarze nie potrafią zidentyfikować. Dziecko wymaga ciągłej opieki. Do piątego roku życia musi nosić pieluchy, a później też zdarzają się jej „małe nieszczęścia”. Dziewczynka nie potrafi mówić, posługuje się tylko pojedynczymi sylabami, jest nieporadna, późno uczy się chodzić i robi to bardzo niezdarnie.
Ewa żyje z dnia na dzień, jest zmęczona, rzadko się uśmiecha, ma świadomość tego, że jej małżeństwo się rozpada. Czasem myśli, że rozwód były najlepszym wyjściem, ale Adam nie chce zniszczyć swojego wizerunku. Wie, że mężczyzna, który porzuca żonę z niepełnosprawnym dzieckiem, oceniany jest bardzo negatywnie. Dlatego czasem wraca do tematu oddania córki do specjalnego zakładu. Mimo wszystko Ewa nie potrafiłaby rozstać się z Myszką. Jej uśmiech i oznaki przywiązania wynagradzają jej wszelki trud.
Któregoś dnia Myszka odkrywa strych. Ewa pozwala jej się tam bawić po zainstalowaniu kilku dzwonków, którymi mogłaby ją przywołać. Dziewczynka udaje się na strych, ponieważ znajduje się tam przejście do innej rzeczywistości. Jak tylko zostaje sama, gasi światło. Słyszy wtedy głos i jest świadkiem, jak On stwarza różne światy. Czasem robi to źle, np. zabarwia trawę na czerwono, wtedy dziewczynka podpowiada mu właściwe barwy i kształty. Na strychu Myszka staje się lekka i zwinna, tylko tu może tańczyć tak, jak tego pragnie. Na dole, czyli w domu, też pragnie tańczyć, ale jej ociężałe ciałko nie jest jej posłuszne. Kiedyś widząc, że tata na nią patrzy zza uchylonych drzwi, zapragnęła dla niego zatańczyć – taniec był jej sposobem na wyrażanie uczuć. Krępowało ją ubranie, dlatego tak szybko, jak potrafiła, rozebrała się i zaczęła swój taniec. Pięknie poruszała się w środku, w swojej wyobraźni – Adam widział tylko niezgrabne, ciężkie podskoki i bezładne machanie rękami. Na koniec przydarzyło się jej „małe nieszczęście”.
Któregoś dnia, gdy głos na strychu stwarzał zwierzęta, Myszka znalazła przed domem małego kotka. Kotek wszedł do środka i poczuł zapach pasty z tuńczyka, którą Adam smarował sobie kanapkę. Wygłodniały zwierzak skoczył i złapał go za nogawkę. Adam poczuł nagły ból i odruchowo gwałtownie strzepnął kotka. Zwierzątko spadło i uderzyło głową o meble. Z głowy pociekła