Geneza
Jerome David Salinger przeszedł do historii literatury jako autor „Buszującego w zbożu” – wydanego po raz pierwszy w 1951 roku dzieła, które stało się przedmiotem kontrowersji i rozlicznych dyskusji na wiele lat. W momencie publikacji Salinger był już człowiekiem dojrzałym (miał ponad trzydzieści lat), jednak perspektywa nastoletniego bohatera pozostawała mu nadal bardzo bliska z uwagi na poczucie utraty własnego dzieciństwa z powodu ambicji rodziców. W młodości przyszły pisarz wykazywał niejaki talent aktorski, pod naciskiem ojca (polskiego Żyda handlującego koszernymi produktami w Stanach Zjednoczonych) ukończył jednak szkołę o profilu przemysłowym i zajął się handlem w sektorze mięsnym. Osobista porażka w zderzeniu z realiami dorosłości być może zachęciła Salingera do wykreowania bohatera bezkompromisowego, otwarcie krytykującego rządzoną przez pieniądz rzeczywistość, wobec której sam nigdy nie zdobył się na gest sprzeciwu.
Czas i miejsce akcji
Czas i miejsce akcji „Buszującego w zbożu” pozostają w łączności z realiami współczesnymi powstawaniu powieści – okres rzeczywistego działania bohatera rozciąga się na trzy przedświąteczne dni końcówki lat 40-tych, w czasie których Holden przechadza się ulicami Nowego Jorku i wspomina wydarzenia związane z fikcyjną szkołą średnią Pencey Prep w Pensylwanii. Sporadycznie pojawiają się również retrospektywne sceny dotyczące dzieciństwa głównego bohatera, wiemy także, że Holden opisuje swoje przygody z perspektywy kilku miesięcy. W każdym wypadku czas przedstawiony powieści zamyka się jednak na przestrzeni kilku lat.
Problematyka
Drogę do interpretacji powieści Salinger wskazał już w samym tytule, odnosząc się tu do postaci chroniącej dzieci bawiące się w zbożu przed upadkiem z klifu – w sposób metaforyczny taką osobą staje się w fabule szesnastoletni Holden Caulfield, który wkracza już co prawda w dorosłość, ale za swój obowiązek uważa ochronę wszystkiego, co dziecinne, a przez to czyste, naturalne i pozbawione pretensjonalności. Świat, ku któremu pchają chłopca rodzice, nauczyciele z kolejnych prywatnych szkół, koledzy czy wreszcie przypadkowo napotkane osoby będące jego częścią, jest dla niego pełen zła, zakłamania i moralnego brudu. Holden zdaje sobie jednak sprawę, iż wkroczenia w dorosłość nie będzie w stanie uniknąć, z przekorą i gwałtownością dziecka wybiera więc z niej to, co najgorsze – alkohol, prostytutki, agresję, a wreszcie i konflikty z prawem. Jego antyspołeczny styl życia staje się sposobem na kontestację rzeczywistości, której nie potrafi zaakceptować i której częścią nie chce się stawać tak długo, jak to tylko możliwe.
Buntownicza postawa Holdena stała się na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci, zwłaszcza na początku lat 80-tych, wzorcem i inspiracją dla szaleńców i socjopatów, w tym dla zabójcy Johna Lennona i niedoszłego zabójcy prezydenta Kennedy’ego. W postaci zagubionego i przerażonego zbliżającą się dorosłością chłopca trudno jednak dopatrzyć się zachęty do tego typu działań, Holden nie wymierza bowiem swojej frustracji w innych ludzi, a raczej w samego siebie i w abstrakcyjne wartości filisterskiego społeczeństwa, w które jego postać rzeczywiście uderzyła dość boleśnie swoją nieoczekiwaną popularnością. Pisząc „Buszującego w zbożu” Salinger nie posiadał raczej aspiracji wywrotowych, pragnąc jedynie dać upust tęsknocie za czystością i prostotą stanu dzieciństwa, jakie kultura masowa Ameryki z lat 50-tych zaczynała coraz wyraźniej spychać z zajmowanego niegdyś piedestału.