Opis wyspy Robinsona Cruzoe

Wyspa, na którą morze wyrzuciło Robinsona, okazała się bezludna, ale wbrew pozorom, raczej gościnna. Położona była na Morzu Karaibskim, gdzieś na 80° długości geograficznej zachodniej i 14° szerokości geograficznej południowej. Jak się domyślał cudem uratowany rozbitek, było to z dala od uczęszczanych szlaków handlowych.
    
Od strony zachodniej wyspa posiadała naturalną zatokę, od wschodnio-południowej porastały ją łąki i palmy. Jej powierzchnia była pagórkowata i w znacznej części porośnięta tropikalnym lasem. Potężne drzewa oplecione lianami miejscami tworzyły gąszcz nie do przebycia. Roślinność była bogata i różnorodna, dzięki temu jej samotny mieszkaniec mógł się żywić kokosami, melonami, bananami, kukurydzą, ananasami czy patatami. Ponadto rosły tam także opuncje i bambusy. Większość tych roślin Robinson widział po raz pierwszy w życiu, dlatego często nie był pewny, czy ich owoce są jadalne. Nie znał też ich właściwych nazw, dlatego wymyślał własne, np. kukurydzę określał mianem grubego dziobu.
    
Na wyspie zamieszkiwały też różne zwierzęta, m.in. żółwie, które dostarczały mu pożywnych jaj. Ponadto były tam kozy, aguti i papugi. Życia nie ułatwiały mu natrętne moskity oraz drapieżniki, którejś nocy jeden z nich zaatakował jego kozy. Za to morze dostarczało ryb i małż.
    
Najbardziej przyjazną i urodzajną częścią wyspy była zaciszna dolina, gdzie Robinson zbudował swoja letnią posiadłość. Miał tam obfitość pomarańczy, cytryn i winogron. Tam też zaczął uprawiać zboże.
   
Charakterystyczny dla tej szerokości równikowy klimat charakteryzuje się występowaniem pór deszczowych i suchych. Przez pół roku padały obfite deszcze, a druga połowa była upalna i sucha. Porę mokrą spędzał Robinson w swojej jaskini, którą znacznie poszerzył, suchą zaś w dolinie.