Geneza
Dzieło Blaise’a Pascala nie zostało niestety ukończone. Doczekało się wielu komentatorów – pierwsze wydanie z komentarzem Etienne’a Periera ukazało się w 1670 roku. Tadeusz Boy Żeleński uważał, że filozofii pierwsze notatki do dzieła zaczął sporządzać w 1656.
Badacze ustalili, że Pascal spisywał swoje myśli w formie luźnych notatek na osobnych arkuszach, dzieląc je tematycznie. Następnie redagował je częściami.
Założenia
Filozof planował stworzyć wielką apologię religii chrześcijańskiej i jej moralności. Pascal usiłuje udowodnić człowiekowi jego małość, ale pomimo jego znikomości wobec potęgi kosmosu, jest opisywany jako istota myśląca, co daje mu przewagę nad innym stworzeniem. Filozof doskonale zdaje sobie sprawę z przemijalności życia i braku pewności co do jego końca. Pytaniem, które najbardziej nurtuje autora jest kwestia dawcy życia, tego kim on naprawdę jest, kto stworzył człowieka i wszystko co go otacza oraz dlaczego to wszystko wydarzyło się właśnie w danym momencie dziejów wszechświata.
Nadrzędnym założeniem pisarza było udowodnienie i uzasadnienie prawdziwości religii chrześcijańskiej czyli potwierdzenie wiary w Boga, nieśmiertelność i prawdziwość nauk Pisma Świętego.
Metoda
Pascal wykazał się dużą sprawnością w łączeniu swoich skłonności filozoficznych i zainteresowań z dziedziny astronomii i matematyki. W ten sposób zestawia ze sobą wątek natury ludzkiej egzystencji i jej marności z opisem jego miejsca na ziemi i we wszechświecie w ogóle. Z Myśli wywodzi się jedna z najsłynniejszych tez filozoficznych zwana „Zakładem Pascala”, mający stanowić dowód na istnienie Boga.