Wstęp
Życie człowieka składa się z wielu etapów, które każdy z nas musi przejść. Jednym z nich jest młodość – czas pierwszych nadziei i rozczarowań. W młodości uczymy się życia, poznajemy mechanizmy rządzące światem, wchodzimy w pierwsze poważne relacje z innymi ludźmi. Młodości zazwyczaj przypisuje się pozytywne cechy – siłę, energię, witalność, optymizm itd. Ludzie młodzi są jednak często naiwni i niedojrzali. Zdarza im się postępować nieroztropnie i nieodpowiedzialnie. Młodość jest popularnym tematem utworów literackich.
Rozwinięcie
„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego to jedna z najważniejszych polskich powieści XX wieku. Autor opisał w niej pierwsze lata istnienia II Rzeczpospolitej. Głównym bohaterem powieści jest Cezary Baryka, Polak, który mieszka wraz z rodzicami w rosyjskim Baku. Jego młodość przypada na lata wielkich niepokojów politycznych i społecznych. Ojciec Cezarego, Seweryn Baryka, zostaje wcielony do rosyjskiej armii i wyjeżdża na front. Chłopiec zostaje więc z matką, która za wszelką cenę próbuje zapewnić rodzinie byt. Baryka zachwyca się ideologią bolszewicką, która zaczyna święcić triumfy w Rosji. Nie przeszkadza mu nawet rosnący terror i konfiskaty mienia, jakich dopuszczają się bolszewicy. Chłopak naiwnie wierzy w rewolucyjne ideały, które – według niego – przyniosą światu sprawiedliwość i równość wszystkich ludzi. Baryka wchodzi też w konflikt z matką, żarliwą polską patriotką i antykomunistką. Dopiero po jej śmierci docenia starania rodziców. Choć pozostaje przy swoich socjalistycznych poglądach, zaczyna dostrzegać ciemną stronę rewolucji. Przeżywa rozczarowanie komunizmem i postępowaniem bolszewików. Kolejne rozczarowanie spotyka bohatera po przyjeździe do Polski. Cezary Baryka wybiera się tam wraz z ojcem, którego odnajduje po wielu latach. Ojciec wlewa w jego serce nadzieję związaną z odzyskaniem niepodległości. Roztacza przed synem wizję nowoczesnej i bogatej Polski, która buduje swoją potęgę dzięki wynalazkom ze szkła. Cezary Baryka przeżywa szok po przyjeździe do Warszawy. Zauważa ogromne rozwarstwienie społeczne, biedę i zacofanie cywilizacyjne ówczesnego społeczeństwa polskiego. Podczas pobytu w ojczyźnie na nowo próbuje odnaleźć ideę, która wznieci w nim nadzieję.
Jednym z najsłynniejszych utworów Tadeusza Różewicza jest wiersz „Ocalony”. Podmiot liryczny przedstawia się jako człowiek ocalony, który był „prowadzony na rzeź”. Jest młody, ma zaledwie dwadzieścia cztery lata. To człowiek naznaczony straszliwą traumą, która jest związana z doświadczeniem wojny i okupacji. Można więc powiedzieć, że cała rzeczywistość przyniosła mu rozczarowanie. Jego młodzieńcze nadzieje i plany zostały zniszczone przez wojenny kataklizm. „Ocalony” został brutalnie pozbawiony optymizmu i radości, musi więc na nowo ułożyć swoje życie.
Zakończenie
Literatura przedstawia młodość jako czas nadziei i rozczarowań. Młodzi bohaterowie literaccy muszą nierzadko mierzyć się z niezwykle trudnymi problemami i doświadczeniami. Młodość w „Przedwiośniu” i wierszu „Ocalony” to czas kryzysów tożsamościowych i życiowych, które trzeba przezwyciężyć, żeby móc normalnie żyć.