Wstęp
Popełnianie błędów leży w ludzkiej naturze. Jest to nieodłączna część procesu dojrzewania, uczenia się i stawania się odpowiedzialnym człowiekiem. Często uczymy się na własnych lub cudzych błędach. W miarę dorastania zaczynamy rozumieć, co jest dobre i właściwe, a co niesłuszne i zgubne. Literatura przedstawia różne postawy ludzi wobec własnych błędów. Jednym z najsłynniejszych utworów w historii ludzkości jest Biblia. Ten starożytny zbiór ksiąg odpowiada na pytanie o przyczyny ułomności ludzkiej natury.
Rozwinięcie
Stary Testament, święta księga chrześcijan i żydów, rozpoczyna się od opisu stworzenia świata i pierwszych ludzi. Według Księgi Rodzaju wszystko, co Bóg uczynił, było bardzo dobre. Na świecie nie istniało wówczas zło, pierwsi rodzice nie odczuwali wstydu ani lęku. Pewnego razu Adam i Ewa postanowili zgrzeszyć, łamiąc boży zakaz. Ich błąd okazał się katastrofalny w skutkach. Wraz z ich grzechem na świat weszła śmierć, która skaziła całe boże stworzenie. Kiedy pierwsi rodzice popełnili błąd, ukryli się przed Bogiem ze strachu i wstydu. Stwórca od razu domyślił się, co zaszło, ale ludzie nie chcieli się przyznać do błędu. Adam zrzucił winę na Ewę, a Ewa obarczyła odpowiedzialnością diabelskiego węża. Pierwsi ludzie nie starali się więc naprawić swojego błędu. Nie wzięli też odpowiedzialności za swoje czyny. Postanowili się ukryć, żeby uniknąć przykrych konsekwencji swoich decyzji. Postawa pierwszych rodziców wobec własnego błędu świadczy o braku ufności w bożą dobroć i miłosierdzie. Bóg postanowił więc wygnać ich z raju, żeby śmierć nie zatriumfowała na ziemi. Wraz ze śmiercią na świecie pojawiła się ludzka skłonność do grzechu i zbrodni. Kain, syn Adama i Ewy, zabił z zazdrości swojego brata. To pokazuje upadek ludzkiej natury, który został zapoczątkowany błędem pierwszych ludzi.
Nowy Testament przedstawia opowieść o życiu Jezusa Chrystusa, którego chrześcijanie uważają za zbawiciela ludzkości. Jezus w trakcie swojej działalności powołał dwunastu uczniów, których nazywamy apostołami. Do tego grona należał Judasz Iskariota. Człowiek ten dopuścił się zdrady swojego mistrza, wydając go arcykapłanom za trzydzieści srebrników. Jego czyn był oczywistym błędem i przewinieniem. Judasz przyczynił się w ten sposób do śmierci swojego nauczyciela, który obdarzał go miłością i zaufaniem. Niewiele wiemy na temat motywacji Judasza. Pewne jest jednak to, że bohater odczuwał olbrzymie wyrzuty sumienia. Tuż po wydaniu Jezusa na śmierć zdecydował się popełnić samobójstwo. Judasz nie widział dla siebie przyszłości – śmierć była dla niego jedyną szansą na uwolnienie się od poczucia winy. Bohater ten, podobnie jak pierwsi rodzice, nie zaufał bożemu miłosierdziu, które – zgodnie z nauką Jezusa – może uratować nawet najgorszego grzesznika.
Zakończenie
Biblia przedstawia katastrofalne w skutkach błędy. Konsekwencje przewinień wydają się często nie do udźwignięcia. Błądzący ludzie nie potrafią poradzić sobie z konsekwencjami swoich czynów, opuszcza ich nadzieja i wiara w możliwość naprawienia swojego życia. Czują się opuszczeni nawet przez Boga, który – jak poucza Biblia – nigdy nie męczy się przebaczaniem i zawsze czeka z otwartymi ramionami na skruszonego grzesznika.