Wiersz pochodzi z 1869 roku. Jego tematem jest pragnienie wyrażane przez człowieka, który czuje się samotny – życzenie zaznania szczęścia w miłości. Podmiot liryczny nie zostaje nazwany, lecz należy domniemywać, iż jest to człowiek cierpiący, pragnący bliskości bliźniego, poszukujący prawdziwego uczucia.
Utwór Asnyka jest sonetem, co zostało zaznaczone w podtytule wiersza. Jest to wiersz czterostrofowy. Dwie pierwsze strofy zawierają po cztery wersy, dwie kolejne mają po trzy wersy. Schemat rymów to: abab abab ccd eed. Utwór napisany wierszem jedenastosylabowym ze średniówką po piątej sylabie.
W pierwszej strofie wiersza podmiot liryczny wyraża swoje pragnienie. Chciałby mieć przy sobie bliską osobę, która obdarzyłaby go prawdziwą miłością. W drugiej strofie następuje swego rodzaju uszczegółowienie obiektu marzeń – bohater marzy o ustach, które mógłby całować i o oczach, w które mógłby patrzeć. Trzecia strofa to z kolei marzenia o fizycznej bliskości. Podmiot liryczny mówi o rękach, które by go dotykały oraz o ciele, przy którym mógłby spokojnie zasnąć. Czwarta strofa stanowi powtórzenie powyższego pragnienia, zawiera także komentarz podmiotu lirycznego, który stwierdza, że najwyraźniej prosi o zbyt wiele – stwierdzenie to naznaczone jest ironią.
„Jednego serca” przybiera postać prośby. Można go odczytywać jako rodzaj błagalnej modlitwy. Powtarzana czterokrotnie fraza „jednego serca” brzmi niemal jak zaklęcie, za pomocą którego podmiot liryczny chce przywołać do siebie upragnioną miłość.