Bohater główny
Hrabia Henryk (Mąż)
Główny bohater dramatu, mąż Marii i ojciec Orcia, utalentowany poeta. Hrabiego poznajemy w momencie ślubu z Marią. Mężczyzna przysięga sobie kochać i być wiernym żonie. Wkrótce jednak okazuje się, że przyrzeczenia bohatera to puste słowa. Małżeńskie (prozaiczne) życie rozczarowuje artystę. Hrabia tęskni za niezwykłością, tajemnicą i poetyckością życia. Wszystkie te wartości uosabia widmo Dziewicy.
W dniu chrztu syna bohater porzuca rodzinę w pogoni za zjawą. Wybór ten zsyła na bliskich hrabiego „przekleństwo poezji”. Maria doznaje szaleństwa, syn Orcio wyrasta na poetę. Dzięki interwencji z zaświatów (Anioł Stróż) bohater wymyka się śmierci, ale jego dusza nie unika cierpienia aż do ostatnich scen dramatu. W ostatniej części utworu widzimy hrabiego stojącego na czele ostatniego bastionu arystokracji. Henryk konsekwentnie odrzuca kolejne propozycje ugody. Wie, że „nowy świat” proponowany przez rewolucjonistów jest starym porządkiem ubranym w nową filozofię i rytuały.
Bohaterowie drugoplanowi
Pankracy
Sędziwy przywódca obozu rewolucjonistów. Pankracy jest zaintrygowany postacią hrabiego Henryka. Wielokrotnie proponuje swemu przeciwnikowi przejście na własną stronę ofiarowując mu w zamian życie. Pankracy stara się przekonać hrabiego do swych racji. Zarzuca arystokracji wyzysk społeczny, fałszywą religijność i obronę „martwych ideałów”.
On sam wierzy w siłę prostego ludu, jego instynkt przetrwania i prawo tłumu do walki o polepszenie warunków życia. Podczas walki Pankracy wysyła do zamku poselstwo, sugerując darowanie wrogom życia w zamian za rezygnację z walki. Po zdobyciu zamku – zgodnie z przewidywaniami Henryka – dowódca łamie dane słowo i wydaje rozkaz zamordowania arystokratów. Ginie na szczycie zamkowej baszty, po ujrzeniu wizji przedstawiającej postać Chrystusa (Galilejczyka).
Leonard
Młody, charyzmatyczny „prorok” rewolucjonistów, towarzysz Pankracego. W trakcie „podróży” po obozie buntowników hrabia Henryk jest świadkiem swoistego obrzędu, któremu przewodzi Leonard. Mężczyzna, stojąc na murach zburzonego kościoła głosi upadek starego porządku, kres wszelkich religii i nastanie nowego świata. Leonard – w przeciwieństwie do Pankracego – nie chce negocjować z arystokratami. Podburza zgromadzony lud, chce wykorzystać jego gniew.
Maria (Żona)
Żona hrabiego Henryka, matka Orcia. Młoda, piękna, ale prosta kobieta, skupiona na budowaniu rodzinnego szczęścia. Wkrótce po zawarciu małżeństwa domyśla się, że jej mąż nie jest szczęśliwy. Gdy uzyskuje potwierdzenie swych domysłów, prosi męża, by pokochał choć jej syna. Po ucieczce Henryka, Maria popada w szaleństwo. Czuje w sobie ogromne, poetyckie natchnienie, chce dorównać mężowi. Przed śmiercią błogosławi syna wróżąc mu przyszłość poety.
Orcio
Syn Henryka i Marii, na chrzcie otrzymuje imiona Jerzy Stanisław. Chłopczyk, jeszcze jako niewolę, otrzymuje od matki swoisty „spadek”. Maria błogosławi go prosząc Boga, by obdarzył syna talentem poetyckim. Prośba zostaje spełniona. Dorastający chłopiec znacznie różni się od swych rówieśników – jest wrażliwy, utalentowany, łatwo ulega gwałtownym emocjom (gniew, zachwyt).
Hrabia z bólem dostrzega w swym potomku to samo fatum, które dotknęło jego samego. Syn doświadcza wizji zmarłej matki, słyszy głosy zmarłych, po pewnym czasie doznaje nieuleczalnej ślepoty, ale za to wzmacnia się jego „widzenie wewnętrzne”. Orcio ginie przypadkiem, podczas ataku rewolucjonistów na zamek.