„Don Kichot” jako parodia eposu rycerskiego

Romans rycerski jako gatunek literacki rozwijał się najprężniej na przełomie XV-XVI wieku, kiedy to powstawały licznie dzieła wzorowane na średniowiecznych „chansons de geste”, oparte zwykle na żywej, bogatej w zwroty akcji fabule przesyconej atmosferą baśniowości, która nierzadko przeplatana była legendami funkcjonującymi w danej przestrzeni językowej. W celu zachowania wrażenia realizmu w fabuły na wskroś fantastyczne i – powiedzielibyśmy dziś – sensacyjne wplatano wątki historyczne i rzeczywiste postaci, rzadko jednak treść romansów rycerskich trzymała się prawdziwego tła historyczno-geograficznego, modyfikując je zależnie od swoich potrzeb.

Cel owej literatury był w swym założeniu prawdziwie zacny – poprzez kreowanie postaci dzielnych rycerzy stających w obronie słabych i uciśnionych miała zachęcać do propagowania podobnych wzorców w życiu realnym. Z czasem jednak „chimera zajęła wyobraźnię trubadurów”, stopniowo bowiem miejsce dydaktycznych, wypełnionych moralnym przesłaniem historii o realistycznym rysie zaczęły zajmować coraz bardziej odsunięte w sferę fantazji zbiorowiska wiedźm, czarowników i mitologicznych olbrzymów, zaś wyidealizowany obraz miłości szlachetnego rycerza do