Geneza
Janusz Głowacki napisał sztukę jako dramat współczesny w dwóch aktach. Po raz pierwszy została opublikowana w „Dialogu” w 1992 roku. Jest ona bezpośrednim nawiązaniem do słynnej greckiej tragedii Sofoklesa zatytułowanej Antygona.
Stereotyp bezdomnego
Janusz Głowacki w pewnym sensie odsłania istotę stereotypu człowieka bezdomnego, a nawet próbuje uwidaczniać błędy jakie popełniamy w posługiwaniu się tym stereotypem. Współcześnie wydaje się bowiem, że ludzie pozbawieni godnych warunków materialnych do życia, tracą swoje człowieczeństwo. Stają się dla nas stałym elementem krajobrazu ulicznego, przestrzeni miejskiej, parków, ławek, śmietników. Nie poświęcamy im zbyt wiele uwagi, a wręcz unikamy kontaktu z nimi. Autor sztuki przedstawił jednak mieszkańców nowojorskiego parku jako ludzi, tylko takich, których potrzeby życiowe w większości zostały zredukowane do tych najbardziej podstawowych. Na tym tle wyróżnia się postać Portorykanki Anity (kobiety analogicznej do antycznej Antygony), której bardzo zależy na zachowaniu godności pochówku zmarłego, co należy już do wyższych pobudek.
Uniwersalizm przesłania
Pod postaciami bohaterów z Nowego Jorku Głowacki ukrył cechy charakteru