Rządy Kim Ir Sena i ustrój Korei Północnej

Rok 1953 i kompromisowe zakończenie wojny koreańskiej oznaczały jednocześnie, że państwa zachodnie musiały zaakceptować utratę północnej części Korei na rzecz komunistów – sojuszników  Moskwy. Wśród nich najważniejszą rolę odgrywał Kim Ir Sen, który to wkrótce stał się faktycznym dyktatorem kraju. W Korei Północnej rozpoczęło się formowanie systemu totalitarnego, który z niewielkimi tylko zmianami istnieje niestety aż do dzisiaj.

Podobnie jak miało to miejsce w Chinach, Kim Ir Sen wprowadził w życie swoją własną, nieco odmienną od radzieckiego wersję komunizmu, zwaną doktryną dżucze. W jej myśl Korea Północna mogła (i miała) dojść do komunistycznego ideału jedynie własnymi siłami i środkami, przy minimalnym udziale sił zewnętrznych. W praktyce dżucze oznaczała niezwykle totalitarną formę komunizmu, z niczym nieograniczoną rolą wodza. Cała władza w Korei Północnej należy do Partii, która kontroluje całkowicie każdy aspekt życia obywateli. Istotnym zjawiskiem, typowym dla Korei Północnej, jest odpowiedzialność zbiorowa rodzin za czyny przodków – rodziny osób oskarżonych o „zbrodnie” przeciw systemowi są prześladowane nawet przez kilka pokoleń. Reżim ma też kilka obozów karnych i obozów pracy, o warunkach odpowiadających tym panującym w sowieckich gułagach.

Kluczowy jest jednak kult wodza, który łączy ze sobą tradycyjne dla totalitaryzmu metody kreowania kultu jednostki, jak i specyficzne dla kultury Korei przydawanie życiorysowi wodza magicznych zdolności i wydarzeń. Kim Ir Senowi udało się stworzyć niezwykłą w bloku komunistycznym dynastię dyktatorów, bowiem władza po śmierci pierwszego z wodzów przeszła na jego syna, Kim Jong Ila, obecnie zaś wnuka, Kim Jong Unga. Od swojej śmierci w 1994 roku Kim Ir Sen stał się swoistym „świętym” Korei Północnej i obiektem ciągłego kultu, zaś Koreańczycy są całkowicie odcięci od wszelkich źródeł informacji zewnętrznych.