Żegluga śródlądowa nie ma wielkiego znaczenia w przewozach towarów w Polsce. W odniesieniu do przewozów osób jej znaczenie ogranicza się jedynie do bycia atrakcją turystyczną i lokalnie do uzupełniania infrastruktury transportu samochodowego (promy rzeczne).Należy jednak pamiętać, że transport rzeczny należy do najtańszych i najbardziej ekologicznych gałęzi transportu. Oczywiście trasy przewozowe ograniczone są do istniejących dróg wodnych.
W przeszłości jego znaczenie w sieci transportowej Polski było większe. Do czasu rozwoju kolei (połowa XIX wieku) rzeki stanowiły najważniejsze szlaki transportowe, którymi spławiano towary eksportowe Rzeczpospolitej (zboże, drewno i inne) do nadbałtyckich portów. Najważniejszym szlakiem handlowym była Wisła, która w XVI i XVII była najbardziej ruchliwą drogą rzeczną Europy (jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku do portu w Gdańsku corocznie zawijało ok. 1000 statków rzecznych).
Łączna długość śródlądowych dróg wodnych w Polsce wynosi (2013 rok) ok. 3 660 km. Znaczenie transportowe ma jednak tylko niewielka ich część (niektóre kanały i uregulowane i skanalizowane odcinki rzek). Są to: Kanał Gliwicki, Odra Górna (od Koźla do Brzegu Dolnego), Odra Dolna (od Kostrzyna do Szczecina), Wisła poniżej Bydgoszczy, ujściowe odcinki Wisly i Odry, rzeka Elbląg i Zalew Wiślany, część drogi wodnej Wisła-Odra (odcinki Brdy i Noteci). Mniejsze znaczenie ma uregulowana w okresie 1949-2002 Droga Wodna Górnej Wisły. Wody śródlądowe Polski połaczonec są z drogami wodnymi Niemiec (ze Sprewą i Hawela w dorzeczu Łaby).
Znaczenie międzynarodowe (mogły na nich pływać barki o ładowności powyżej 1000 ton) miało w 2011 roku tylko niecałe 200 km szlaków żeglownych w Polsce.
Największymi problemami dla wykorzystania transportowego polskich śródlądowych dróg wodnych jest zróżnicowanie ich parametrów (nie tworzą jednolitego systemu). Warunki naturalne powodują zaś, że głębokość minimalne spadają na niektórych drogach wodnych w okresie niżówek poniżej 100 cm (głębokość optymalna dla barek operujących na polskich rzekach wynosi 170 cm). Razem ze zlodzeniem rzek są to czynniki ograniczające okres nawigacyjny. Pogarsza się też stan infrastruktury szlaków żeglugowych (portów, nabrzeży, śluz i innych) na skutek niedoinwestowania.
Główne szlaki żeglugowe na ziemiach polskich zostały połączone między sobą siecią kanałów (sztucznych dróg wodnych) w drugiej połowie XVIII wieku i w XIX wieku. Wiele z tych kanałów ma obecnie tylko znaczenie turystyczne. Łączna długość kanałów żeglownych w Polsce wynosi 440 km. Są to m.in.:
- Kanał Gliwicki (o długości ok. 40 km, zbudowany w latach 1935-39, zastąpił Kanał Kłodnicki zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku, połączył Gliwice w GOP-ie z portem rzecznym w Koźlu nad Odrą, ułatwiał wywóz węgla kamiennego i produktów hutnictwa z Górnego Śląska),
- Kanał Bydgoski (o długości 25 km, zbudowany w latach 1773-74, łączy Noteć w dorzeczu Odry i Brdę w dorzeczu Wisły),
- Kanał Elbląski (o długości 84 km, zbudowany w latach 1844-1881 pomiędzy Ostródą i Elblągiem, obecnie znaczenie tylko turystyczne, na części trasy statki przeciągane są po pochylniach),
- Kanał Augustowski (o długości 101 km, zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, połączył dorzecza Wisły i Niemna, znaczenie właściwie tylko turystyczne),
- Kanał Górnonotecki (o długości 25 km, zbudowany w latach 1878-81, łączy Jezioro Gopło i Kanał Bydgoski zaopatrując go w wodę),
- Kanał Łączański (o długości 16 km, biegnie wzdłuż górnej Wisły, doprowadza wodę do elektrowni w Skawinie).
Najdłuzszy w Polsce kanał Wieprz-Krzna nie jest kanałem żeglownym, a jedynie melioracyjnym.
Transportem wodnym śródlądowym przewieziono w Polsce ok. 5 mln ton towarów (0,3% masy towarów przewożonych w Polsce z pomocą różnych gałęzi transportu). Jeszcze w roku 2000 przewożono droga wodną 2 razy więcej towarów. Barki przewoziły głównie towary masowe – węgiel kamienny i piasek oraz rudy.
W 2011 roku 96 statków przewiozło ok. 1 mln pasażerów (turystów).