Wśród 47 bardzo wysoko rozwiniętych państw świata (wg HDI w 2011 roku): 30 to państwa europejskie, 10 to państwa azjatyckie (w tym autonomiczna prowincja Chin – Hong Kong), 5 to państwa amerykańskie i 2 to państwa Australii i Oceanii.
Średnia wartość HDI tej grupy państw wynosiła w 2011 roku 0,899.
W raporcie UNDP z 2012 roku brak oceny poziomu rozwoju społeczno-ekonomicznego Monako i San Marino, które we wcześniejszych raportach też zaliczono do grupy państw bardzo wysoko rozwiniętych. Wśród państw bardzo wysoko rozwiniętych jest też nie należące do ONZ chińskie państwo na Tajwanie. Podobny poziom rozwoju mają też niektóre terytoria zależne, w tym terytoria USA: Guam i Portoryko, terytoria brytyjskie: Kajmany, Falklandy i inne, terytorium francuskie Martynika, terytorium niderlandzkie Aruba i kilka innych.
Poniżej przedstawiono kilka wskaźników społecznych i gospodarczych wybranych państw bardzo wysoko rozwiniętych: Norwegii, Australii, USA i Japonii.
Do głównych problemów krajów wysoko rozwiniętych należy starzenie się społeczeństw. Może to utrudnić lub nawet uniemożliwić w przyszłości finansowanie systemu ubezpieczeń społecznych w krajach, w których jest on dobrze rozwinięty (np. w Europie), jak również spowodować niedostatek siły roboczej.
Starzenie się społeczeństw skutkuje też większymi kosztami opieki zdrowotnej, związanymi z chorobami wieku starczego. W krajach wysoko rozwiniętych problemem są też choroby związane z siedzącym trybem życia (otyłość i choroby układu krążenia).
Poza tym wyższe koszty pracy i konieczność przestrzegania ostrych norm ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy powodują, że w warunkach gospodarki globalnej miejsca pracy w przemyśle przenoszone są (od ponad 30 lat) do krajów rozwijających się.
Niemniej jednak wyższy poziom życia w krajach wysoko rozwiniętych i tolerancja w nich panująca (brak prześladowań etnicznych, religijnych, i politycznych) prześladowań przyciąga licznych imigrantów (ekonomicznych i politycznych) z krajów rozwijających się