Wśród krajów rozwijających się wyróżnia się grupa tzw. krajów nowo uprzemysłowionych. Zaliczamy do nich m.in.: Meksyk, Brazylia, RPA, Turcja, Indie, Chiny, Tajlandia, Malezja i Filipiny.
Niektóre z nich (Chiny, Indie, Brazylia) należą do największych gospodarek na świecie. Rozwój gospodarczy (głównie przemysłowy, w tym przemysłów zaawansowanych technologii) zainicjowany został przez bezpośrednie inwestycje zagraniczne zapoczątkowane w latach 90.tych XX wieku (wzrost gospodarczy w dalszym ciągu jest tam duży).
W strukturze zatrudnienia i wytwarzania PKB dużą rolę ma przemysł (często branże mające duże zapotrzebowanie na tania siłę roboczą) i rolnictwo. Poziom życia jest tam niższy niż w krajach bardzo wysoko rozwiniętych. Wartość HDI pozwala zaklasyfikować te kraje jako wysoko lub umiarkowanie rozwinięte.
Wcześniej podobną drogą poszły tzw. azjatyckie tygrysy (Republika Korei/Korea Południowa, Tajwan, brytyjski Hongkong i Singapur). Poziom życia w tych państwach/prowincjach jest współcześnie na tyle wysokie, ze są często zaliczane do grupy państw bardzo wysoko rozwiniętych.
Poniżej przedstawiono kilka wskaźników społecznych i gospodarczych wybranych państw nowo uprzemysłowionych: Chin, Indii, RPA, Turcji i Brazylii.
Głównym problemem państw nowo uprzemysłowionych jest utrzymanie wysokiego i stabilnego tempa wzrostu gospodarczego, co umożliwi dalszą poprawę standardu życia mieszkańców. Równocześnie w krajach nowo uprzemysłowionych pojawiają się oczekiwania wzrostu wynagrodzeń pracowników przemysłu; czasami powoduje to przenoszenie produkcji przez międzynarodowy kapitał do jeszcze tańszych państw (np. chińskie szwalnie napotykają na konkurencję przemysłu odzieżowego z Bangladeszu i Kambodży).
Problemem jest też to, że wzrost gospodarczy w największym stopniu wzbogaca grupę najbogatszych mieszkańców tych państw, utrwalając (jak w Ameryce Łacińskiej) lub powiększając (jak np. w Chinach) występujące nierówności majątkowe i społeczne. Może być to przyczyną niepokojów społecznych.
Rosną wielkie miasta, m.in. dzielnice biedy.
Dalszy rozwój może być też utrudniony przez czynniki demograficzne (ludnościowe). Polityka jednego dziecka w Chinach może zapoczątkować w nieodległej przyszłości proces starzenia się społeczeństwa chińskiego. Poza tym w poszczególnych państwach występują odrębne problemy; np. w Indiach i Turcji względy religijne powodują, że mała jest aktywność zawodowa kobiet, w Meksyku problemem jest przestępczość narkotykowa.