Od przemian gospodarczo-polityczno-społecznych związanych m.in. ze zmianą gospodarki centralnie planowanej w gospodarkę wolnorynkową, jakie zaszły w Polsce na przełomie lat 80. i 90. można obserwować wyraźny wzrost stopy bezrobocia (szczególnie wobec jego oficjalnego braku w czasach Polski Rzeczpospolitej Ludowej), która osiągnęła maksimum (ponad 20%) w latach 2002-2003. Obecnie (2013 r.) stopa bezrobocia uległa pewnej stabilizacji (zwiększył ją nieco kryzys finansowy) na poziomie kilkunastu procent.
Przyczyny bezrobocia w Polsce są bardzo zróżnicowane, w większości jednak nawiązują do wspomnianych przemian gospodarczych i społecznych (także mentalnościowych), które nastąpiły po zmianie systemu – doszło wówczas m.in. do zamknięcia bardzo wielu zakładów przemysłowych, ich restrukturyzacji, redukcji zatrudnienia, przejęcia znacznej ilości wielkich pracodawców przez prywatnych przedsiębiorców, którzy doprowadzili do likwidacji nadwyżki pracujących. Upadek przemysłu ciężkiego – wieku kopalni, hut, fabryk itp. – spowodował sytuację, w której w pewnych regionach kraju przybyło kilkadziesiąt tysięcy osób bezrobotnych (np. niektóre miasta Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, miasto Wałbrzych