Pojęcie ubóstwa jest bardzo trudno definiowalne, stąd też nawet prowadzone statyki uwzględniają zróżnicowane definicje.
W 2012 r. – zgodnie z raportem opublikowanym przez Główny Urząd Statystyczny „Ubóstwo w Polsce” poniżej minimum egzystencji (środki, jakie pozwalają na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, tj. dachu nad głową i jedzenia) żyło aż 6,7% społeczeństwa polskiego.
Warto zaznaczyć, że od 2005 r. liczba Polaków żyjących w skrajnym ubóstwie uległ znacznemu zmniejszeniu, jednak od 2011 r. odsetek ten znowu wzrósł (prawdopodobnie w związku z kryzysem finansowym).
Ciekawie przedstawia się terytorialne zróżnicowanie zagrożenia skrajnym ubóstwem (czyli życia poniżej minimum egzystencji) – największy odsetek osób w gospodarstwach domowych o wydatkach poniżej min. egzystencji jest w województwach: podkarpackim, świętokrzyskim, lubelskim, podlaskim, warmińsko-mazurskim, pomorskim i kujawsko- pomorskim. Odsetek ten wynosi 9 lub 9,5.
Niezależnie od skali zjawiska ubóstwa, trzeba powziąć działania, które pozwolą na jego zminimalizowanie - konieczne staje się wsparcie osób bezrobotnych i z rodzin problemowych, a szczególnie – najmłodszego pokolenia, które w ten sposób można nauczyć nowych, pozytywnych wzorców.