Po zakończeniu II wojny światowej, kiedy przywódcy europejscy zdali sobie sprawę ze strat ludzkich, jakie świat poniósł w czasie jej trwania, sformułowano jeden z najważniejszych aktów prawa międzynarodowego – Konwencję Genewską o Ochronie Ofiar Wojny. Zastąpiła ona trzy dotychczas obowiązujące konwencje podpisane także w Genewie, na przestrzeni lat 1864-1929.
Konwencja została podpisana 12 sierpnia 1949 roku i jest zbiorem czterech dokumentów:
-
I Konwencja genewska dotyczy polepszenia losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie.
-
II Konwencja genewska dotyczy polepszenia losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
-
III Konwencja genewska zawiera normy traktowania jeńców
-
IV Konwencja genewska dotyczy ochrony osób cywilnych podczas wojny
Dokument podpisały Wysokie Umawiające się Strony, które zobowiązały się przestrzegać i dopilnować przestrzegania konwencji w każdych okolicznościach. Jej przepisy miały być stosowane zarówno w sytuacji prowadzenia konfliktu zbrojnego przez Wysokie Umawiające się Strony, a także w sytuacji okupacji części lub całości terytorium którejkolwiek z nich.
Konwencja dawała bezwzględną ochronę cywilom, żołnierzom niezdolnym