W 1946 roku została powołana (przez Radę Społeczno-Gospodarczą) specjalna komisja mająca zająć się stworzeniem dokumentu, który stanowiłby podstawę systemu ochrony praw i wolności człowieka. Efektem jej działalności było stworzenie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka (zwana także „Magna Carta dla całej ludzkości”), która została uchwalona 10 grudnia 1948 roku w Paryżu w czasie obrad Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
Jest to pierwszy kompletny katalog praw i wolności człowieka oraz metod ich zastosowania.
Jednym z najważniejszych zapisów tegoż dokumentu jest stwierdzenie, że „przyrodzona godność wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie” – zapis ten stał się podstawą do uznania, że prawa człowieka nie są mu nadawane, lecz przynależą mu od momentu jego istnienia. Przysługują mu na własność.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka została przyjęta przez 58 krajów, dzięki czemu może stanowić podstawę międzynarodowego systemu ochrony praw człowieka. Obecnie szacuje się, że została przetłumaczona na ok. 200 języków.